Asielaanvragen van kwaad naar erger

Nadat het aantal asielaanvragen in september reeds de kaap van 4.000 overschreed, liep dat cijfer vorige maand verder op tot welgeteld 4.224. “Het is hallucinant dat deze regering met staatssecretaris De Moor (cd&v) op kop hardnekkig blijft weigeren om ook maar één geloofwaardige maatregel te nemen om de ongeziene instroom in te dammen”, zegt Kamerlid Dries Van Langenhove. “Het contrast met de Scandinavische landen kan niet groter zijn waar met name in Zweden een heuse trendbreuk werd gemaakt.”

Het einde van de asielcrisis is niet in zicht. Wel integendeel: het gaat gewoon van kwaad naar erger. Dat wordt nog maar eens bevestigd door de recente asielstatistiek die (andermaal) met bijzonder veel vertraging werd vrijgegeven. Nadat het aantal asielaanvragen in september reeds de kaap van 4.000 overschreed, liep dat cijfer vorige maand verder op tot welgeteld 4.224. Dat brengt het totale aantal asielaanvragen voor de eerste tien maanden van dit jaar op bijna 31.000 (30.860 om precies te zijn). Aan dit tempo zal België eind dit jaar rond de 40.000 asielaanvragen afklokken, waarmee we niet meer ver verwijderd zijn van het aantal dat tijdens de grote asieldijkbreuk van 2015 werd geregistreerd. Voor de volledigheid dient daaraan toegevoegd dat de 60.000 Oekraïense vluchtelingen niet in dit cijfer zijn inbegrepen vermits zij buiten het klassieke asielstatuut vallen.

“Asielaanvragen niet ‘managen’, maar indammen en doen afnemen”

“In het licht van de almaar verder piekende asielaanvragen is het niet alleen onbegrijpelijk, maar ronduit hallucinant dat deze regering – staatssecretaris De Moor (cd&v) op kop – hardnekkig blijft weigeren om ook maar één geloofwaardige maatregel te nemen om de ongeziene instroom in te dammen”, zegt Van Langenhove. “Het contrast met de – tot voor enkele jaren bij illegale immigranten bijzonder populaire – Scandinavische landen kan niet groter zijn. Zelfs in een land zoals Zweden – nog niet zo lang geleden zelfverklaarde ‘humanitaire grootmacht’ en ‘wereldkampioen politieke correctheid’ – werd op het vlak van asiel en migratie ondertussen een heuse trendbreuk gemaakt.”

Net zoals in Denemarken, komt de focus van het Zweedse regeringsbeleid niet langer te liggen op het ‘management’ van de instroom, maar in eerste instantie op het indammen ervan. Het contrast met het Belgische beleid kan niet groter zijn. Zelfs binnen het wereldvreemde en knellende EU-carcan is er nog heel wat marge tot verstrakking van het asiel- en immigratiebeleid. “De nieuwe Zweedse regering heeft in alle duidelijkheid aangekondigd dat ze deze marge maximaal zal benutten”, herinnert Van Langenhove er aan. “De Belgische regering weigert dat tot op heden manifest te doen. De gevolgen zijn dan ook navenant.”