Van de door de traditionele partijen met veel luister aangekondigde ‘Vlaamse eisen’ die na de federale verkiezingen zouden moeten gerealiseerd worden, blijft niet veel meer over. Dat de VLD vasthoudt aan de communautaire status quo om in de gunst van de Franstaligen te blijven, was al langer duidelijk. Het kartel van CD&V en N-VA maakt wel veel lawaai, maar blijft op de vlakte als het om concrete communautaire speerpunten gaat. Bovendien loert het belgicistische ACW mee over de schouder. De Vlaamse socialisten hielden het zowat bij één eis: de regionalisering van het arbeidsmarktbeleid, zodat Vlaanderen en Wallonië een beleid kunnen voeren dat is afgestemd op de eigen behoeften. Maar wat dat betreft gaat de socialistische vakbond ABVV weer op de rem staan.
In De Morgen noemt ABVV-voorzitter Rudy De Leeuw de regionalisering van het arbeidsmarktbeleid “een brug te ver”. “De dag dat je de werkloosheidsuitkeringen en andere vergoedingen regionaliseert, zal ook de financiering van de sociale zekerheid in vraag worden gesteld. Je krijgt een domino-effect, waarbij de sociale zekerheid in zijn geheel wordt ontmanteld.” De Leeuw gaat gemakshalve voorbij aan het feit dat verschillende arbeidsmarkten ook een apart beleid vergen. De werkloosheid in Vlaanderen bedraagt 7 procent, tegenover 19 procent in Wallonië.
Al snel wordt duidelijk waar het schoentje écht knelt. De Leeuw: “Ik weiger een discussie over transfers op het vlak van de sociale zekerheid.” En even verderop: “Het kan zijn dat als het loonoverleg regionaal wordt gevoerd, dat werknemers in sterke Vlaamse bedrijven meer in hun loonzakje kunnen krijgen. Maar daarvoor geef je toch niet de solidariteit in heel het land op.” Of hoe de Belgische vakbonden lijnrecht ingaan tegen de belangen van de werknemers die ze pretenderen te verdedigen.
