Sinds enkele weken worden de Europese grenzen – ook in de meest letterlijke betekenis van het woord – bestormd. Een visioen wordt stilaan werkelijkheid.
Gisteren werden de Europese buitengrenzen in Melilla voor de derde keer op rij bestormd. Met succes overigens: van de zowat duizend Afrikanen die hun kans waagden, slaagden er zo’n vijfhonderd in hun opzet. Wat zich de voorbije weken in en rond de Spaanse enclaves in Marokko afspeelde, is slechts een voorbode van wat nog komen gaat. Naar schatting wachten voor de poorten van Ceuta en Melilla ondertussen minstens 80.000 zwarte Afrikanen op de eerste, de beste gelegenheid om hun kans te wagen. Volgens Juna José Imbroda, het hoofd van het stadsbestuur van Melilla, kan het zo echt niet verder en moeten drastische beslissingen worden genomen. Hij voegde er nog aan toe dat men bij de aanblik van de binnenstromende Afrikanen de indruk krijgt dat een leger de stad in trekt.
Te land, ter zee en in de lucht
Het gaat hier voor alle duidelijkheid niet om een alleenstaand feit. Ondertussen blijven immers volgepakte schepen illegale immigranten onverminderd koers zetten naar – onder meer – het Italiaanse eiland Lampedusa. Zowel de herhaalde bestorming van de Europese grenzen in Ceuta en Melilla als de aanhoudende toestroom over de Middellandse Zee bevestigen het eerdere, alarmerende bericht van het Europees grensbewakingsagentschap Frontex dat de illegale immigratie naar Europa – te land, ter zee en in de lucht – dramatische proporties aanneemt. De Europese Commissie, die het de voorbije weken ongetwijfeld te druk had met het bestrijden van de Zwitserse democratie, staat erbij en kijkt ernaar.
Visioen wordt werkelijkheid
De beelden van de almaar aanzwellende immigratiegolf en het onvermogen – en de onwil – van Europa om de situatie meester te worden, lijken zo te komen uit ‘Le camp des Saints’ van Jean Raspail. In deze visionaire roman (uit 1973!) beschreef de Franse schrijver op beklemmende wijze hoe het oude continent door niet-Europese vluchtelingen wordt overrompeld en Europa – in naam van een verkeerd begrepen solidariteit – uiteindelijk zelfmoord pleegt.
Veertig jaar later zijn we op het punt aanbeland dat de realiteit de fictie dreigt in te halen. Of hoe een visioen stilaan werkelijkheid wordt…
