We komen nog even terug op de recente capriolen van Bert Anciaux. Een eerste incident was dat met de zogenaamde Arafatsjaal. Toen een buschauffeur vond dat hij tijdens zijn diensturen een politieke boodschap moest brengen door een dergelijke sjaal te dragen, reageerde De Lijn correct door erop te wijzen dat de openbare vervoersmaatschappij een publieke functie vervult en dus politiek neutraal moet zijn. Dat liet ook de bevoegde minister weten, waarna collega Anciaux het nodig achtte zich openlijk af te vragen waarom zo’n ‘Arafatsjaal’ niet zou kunnen en – meer nog – stelde dat elke Vlaming zo’n sjaal zou moeten dragen. Even later was er dan zijn smakeloze en dwaze vergelijking van het drama in Dendermonde, waar een gek onschuldige kinderen vermoordde, en de oorlog tussen het Israëlische leger en Hamas in het Midden-Oosten.
Tijdens het debat in het Vlaams Parlement stelde Vlaams Belang-volksvertegenwoordiger Karim Van Overmeire eerder reeds dat het hier niet gaat om wat emotionele en ongelukkige uitspraken, en dat Anciaux met zijn provocaties maar al te goed weet wat hij doet. We staan met deze zienswijze kennelijk niet meer alleen.
De Morgen (07.02.2009) noemt de fameuze Gazarel ‘typisch Bert’. Was dit zuivere emotie? Neen, aldus de krant die ook een intimus van Anciaux citeert: “Denkt u echt dat Anciaux bedroefd is? (…) Het was zijn beste week in jaren. Alle gazetten stonden vol Anciaux. Tel maar na.” De krant herinnert eraan dat we in een verkiezingsjaar zitten, waarin een electorale logica geldt en maakt meteen de rekening: “Bert Anciaux moet in Brussel veel stemmen halen, het liefst zoveel mogelijk. Omdat een aantal oude Vlaamse kiezers wellicht afgehaakt hebben en ‘andere’ socialisten niet zomaar op hem stemmen, moet hij een nieuw publiek vinden. Brusselse Vlamingen zijn er niet zo gek veel, jonge Brusselse migranten veel meer. (…) Bert Anciaux ruikt zijn kans.”
Zoals bekend, zijn de socialistische partijen de voorbije jaren steeds afhankelijker geworden van allochtone stemmen om hun afkalvende kiezersreservoir aan te vullen, en ruilen zij hun traditionele achterban in toenemende mate in voor dit nieuwe kiezerskorps. Met zijn recente uitspraken bewijst Bert Anciaux dan ook dat hij in zijn nieuwe partij volledig op zijn plaats zit.
