Wanneer zijn ‘Conservatieve partij’ de verkiezingen zou winnen in mei, zo heeft eerste minister David Cameron beloofd, zal een referendum worden gehouden over een ‘BRexit’, het uittreden van het Verenigd Koninkrijk uit de EU.
Sinds begin 2012, het hoogtepunt van de eurocrisis, werd volop gespeculeerd over een ‘GRexit’, de vrijwillige of gedwongen uitstap uit de eurozone van Griekenland. Dat zou voor zowel Griekenland als Europa een veel betere zaak zijn geweest, maar de eurocraten beslisten daar anders over. Toen Spanje zwaar in de problemen kwam, werd gewag gemaakt van een mogelijke ‘SPexit’. Ondertussen wil men de perceptie creëren dat de storm min of meer is gaan liggen, maar de onderhuidse structurele problemen zijn verre van opgelost. In Groot-Brittannië is minstens de helft van de Britten dan ook gewonnen voor een ‘BRexit’. De PVV van Geert Wilders liet een onafhankelijk onderzoek uitvoeren naar de economische gevolgen van een ‘NExit’, met als conclusie dat een Nederlandse exit uit de EU (en de eurozone) tussen de 7.100 en de 9.800 euro per huishouden per jaar zou kunnen opleveren.
EU = immigratiemachine
Met de hete adem van Nigel Farages UKIP (United Kingdom Independence Party) in de nek, die zowel een radicale EU- als immigratiekritische partij is, doet eerste minister Cameron zowel inzake de EU als asiel en immigratie boude uitspraken en beloften. Zo had hij het zopas nog over een zogenaamd ‘Britain first-beleid’, dat misschien wel goed klinkt, maar door Farage terecht genadeloos werd gefileerd, zoals we eerder hebben bericht. Het is dan ook onder druk van UKIP en de EU-kritische publieke opinie in zijn land, dat Cameron heeft beloofd dat wanneer hij de verkiezingen zou winnen in mei, er een referendum zal worden gehouden over een ‘BRexit’. Daar is hij zelf overigens geen voorstander van: Cameron gelooft – tegen beter weten in – dat het mogelijk is de huidige EU te hervormen en ervoor te zorgen dat er meer bevoegdheden in eigen land worden gehouden. De geschiedenis zou hem echter moeten leren dat een instelling als de EU, met de talloze mensen die er macht aan ontlenen en veel geld aan verdienen, nooit macht zal afstaan en integendeel steeds meer macht en bevoegdheden zal opeisen.
Nu is Groot-Brittannië wat dat betreft al zo slim geweest om niet de euro in te voeren en vast te houden aan de eigen pond, maar op tal van andere terreinen, niet het minst betreffende het immigratiebeleid, loopt het land dagelijks aan tegen de bemoeienissen en beperkingen van de EU. De EU is immers, zoals wij al eerder zeiden in de context van de voorstelling van ons verkiezingsprogramma, een immigratiemachine.
Banken wachten BRexit-referendum niet af
Kennelijk wachten banken het moment niet af waarop Cameron kleur zal moeten bekennen: of hij zich aan zijn woord zal houden door effectief een BRexit-referendum te houden. De Tijd bericht vandaag immers dat “Amerikaanse zakenbanken plannen om een deel van hun activiteiten te verplaatsen van Londen naar Ierland, mocht het tot een breuk komen tussen het Verenigd Koninkrijk en Europa, het zogenaamde ‘Brexit’-scenario.” Ook Frankfurt of Parijs zouden een opvolger kunnen zijn voor Londen, mocht het tot een Brexit komen. De Tijd meldt ook nog: “Later op het jaar zullen de grootste banken uit de eurozone onder het toezicht vallen van de Europese Centrale Bank. Dit zal volgens de Amerikaanse kaderleden een verdere wig drijven tussen de Britse financiële sector en de Europese. Het VK vecht nu al voor het Europees Hof van Justitie een maatregel aan van de ECB die clearinghuizen verplicht om transacties in euro af te handelen in de eurozone in plaats van Londen.”
Bangmakerij – ‘VLexit’-scenario is broodnodig
Natuurlijk is dit allicht vooral ook een rondje bangmakerij waartoe ook de media hun steentje bijdragen. In navolging van de realiteit tonen steeds meer studies immers aan dat het keurslijf waarin de EU de Europese natiestaten middels de euro dwingen, nefast is voor innovatie, economische groei en welvaart. Vooral de landen die deel uitmaken van de eurozone zijn gedoemd om financieel-economisch naar de pijpen van de ondemocratische EU-instellingen te dansen, wat voor de economisch sterkere landen betekent dat ze via een transfermechanisme – dat wij binnen België maar al te goed kennen – zullen betalen voor de zwakkere landen, die op hun beurt hangend aan het euro-infuus achteruit kunnen leunen en worden gedegradeerd tot chronisch zieke patiënt – net zoals Wallonië dus. Immers, ‘One size fits none’, en dat lijken de Britten alleszins beter te hebben begrepen dan vele andere Europese landen. En dus stelden wij ons reeds de vraag wat een ‘VLexit‘, een uitstap van Vlaanderen niet alleen uit België maar ook uit de EU en de eurozone, zou opleveren. Zeker in het licht van de recente uitlatingen van Jan Peumans (N-VA) dat Vlaanderen 15 jaar lang “boven zijn stand heeft geleefd” (waarvoor de N-VA nota bene zelf deels medeverantwoordelijk is), wordt een mogelijke ‘VLexit’ alleen maar actueler.
