“Sire, er zijn geen Belgen.” Zo luidt de grote kop van een artikel in het gerenommeerde ‘The Economist.’ Het blad schrijft dat er bij de recente troonswissel wel met Belgische vlaggen werd gezwaaid, maar dat de politieke realiteit van elke dag er totaal anders uit ziet. “Na de verkiezingen van 2010, duurde het 541 dagen om een regering op de been te brengen,” brengt het blad in herinnering. The Economist citeert de Franstalige socialist Jules Destreé die er een eeuw geleden koning Albert I al op wees: ‘Sire, u regeert over twee volkeren. Er zijn in België Walen en Vlamingen. Er zijn geen Belgen.” Sindsdien is de kloof er alleen maar groter op geworden. Al doet de monarchie er alles aan om België samen te houden, zo stelt het blad: “In tegenstelling tot andere vorsten in Europa, spelen Belgische koningen nog altijd een vitale rol bij de vorming van een regering.”
Model voor de EU
The Economist merkt terecht op dat het lot van België ook verstrekkende gevolgen kan hebben in Europa: “Het land is een microkosmos van de EU, met een welvarend noorden dat er stilaan genoeg van heeft om het armlastige zuiden te blijven subsidiëren. België samen houden vraagt akkoorden die vaak tegen elke economische logica indruisen. Als Vlamingen en Walen uit elkaar drijven na 180 jaar samenleven, zullen ze dan andere broze staten zoals Spanje en Italië in de verleiding brengen om ook te splitsen? En wat zijn dan de kansen om de eurozone samen te houden en de munteenheid te redden?” Het is een interessante analyse. Een analyse die wij hier ook al eerder maakten. De EU is België in het groot en het is geen toeval dat de fanatiekste eurocraten ook te vinden zijn in het kamp van de laatste belgicisten. “Het is geen toeval dat de Belgische elite zo bedreven is in het sluiten van complexe EU-deals. Ze denken dat een gemeenschappelijke Europese identiteit, net zoals het Belgische natiegevoel, niet tastbaar is maar wel echt.” Een kwalijke illusie. Want net zoals er geen Belgisch volk bestaat, bestaat er ook geen ‘Europees volk’.
Gedwongen huwelijk, eeuwigdurende ellende
Politici zien het Belgische ‘samenwerkingsfederalisme’ als een model voor Europese integratie. Maar, zo besluit The Economist, het tegendeel zou wel eens waar kunnen zijn. “België is een steeds lossere unie en zou wel eens het model kunnen zijn voor eeuwigdurende ellende. De inwoners van Belgiê, net zoals die van de eurozone, zijn gevangen in een ongelukkig, gedwongen koninklijk huwelijk. En ze gaan alleen maar door omdat ze er geen eind aan durven maken.”
