‘Omver en erover’. Onder die slagzin verzamelden gisteren zo’n 5000 Vlamingen aan het monument van de gebroeders Van Raemdonck in het West-Vlaamse Steenstrate.
In zijn toespraak vergeleek voorzitter Wim De Wit de massale verontwaardiging die in Vlaanderen heerste na het Egmontpact in 1977 met de oorverdovende stilte die er nu heerst. “Hoe groot is het contrast met de periode dat Vlaanderen haar tanden nog liet zien”. De woorden van wijlen Guy Spitaels op het PS-congres van 1991 dat “de Vlaamse Leeuw wel brult, maar geen tanden meer heeft,” leken wel profetisch.
Belgische waterdragers
“Het eindoordeel van de Di Rupo-akkoorden is duidelijk: we hebben een nederlaag geleden. Een nederlaag die door Belgische waterdragers als staatssecretaris voor staatsmisvorming Verheirstraeten, met zijn neus in de lucht, als een overwinning wordt verkocht”, aldus De Wit.
Inderdaad, voor de splitsing van BHV betaalde Vlaanderen een enorme prijs. Gastspreker Willy De Waele wond zich dan ook terecht op. “Voor het laten respecteren van de grondwet eisten de Franstaligen onder meer een electorale uitbreiding van Brussel, jaarlijks 500 miljoen extra voor Wallonië via de financieringswet, extra geld voor Brussel, de Vlaamse ontvoogding van de faciliteitengemeenten, enzovoort. De lijst is lang, de ontsteltenis groot.
Dé conclusie van deze historische IJzerwake was bijgevolg duidelijk: stap uit het corrumperende Belgische moeras en ga voluit voor de Vlaamse onafhankelijkheid. België? Omver en erover!
Lees hier de toespraak van Wim De Wit.
Lees hier de column van Gerolf Annemans over de IJzerwake.
Afdrukken