De Brusselse minister van Mobiliteit Pascal Smet (SP.A) verklaart in het weekblad Zone 02 dat Brussel “een Franstalige stad” is. Hij voegde daar ook nog aan toe dat er volgens hem in Brussel te veel Nederlandstalige mandatarissen zijn. Nu is Brussel inderdaad een stad waarin de meerderheid van de inwoners Franstalig is. Maar wettelijk en institutioneel gezien is Brussel een tweetalige stad. De Vlamingen zijn er in de minderheid, en hun taal en cultuur komen steeds meer in de verdrukking, maar dat maakt van Brussel nog geen Franstalige stad. Weet Pascal Smet dat niet? Of laat hij een politiek proefballonnetje op? Nog verontrustender is zijn bewering dat er te veel Nederlandstalige mandatarissen zijn. Wil hij de politieke rol van de Vlamingen in Brussel terugdringen? Wil hij hun rechten als minderheid nog verder beknotten? Op papier is het met die rechten allemaal dik in orde, maar in praktijk kan een Vlaamse zieke in een Brussels hospitaal dikwijls zelfs geen arts of verpleger vinden die meer dan een handvol Nederlandse woordjes kent. In zo’n hospitaal heeft een Vlaming ongeveer dezelfde rechten als een zieke koe bij een veearts.
Men kan kritiek leveren op het systeem van pariteit (gelijke vertegenwoordiging) tussen Nederlandstaligen en Franstaligen in Brussel. Maar dan moet men er wel aan denken dat die pariteit in de hoofdstad gekoppeld was aan de pariteit op nationaal niveau. De Nederlandstalige minderheid in Brussel kreeg dezelfde pariteit als de Waalse minderheid in België. Als men de pariteit in Brussel in vraag wil stellen, dan doet men maar. Maar dan moeten ook de voorrechten van de Walen in België op de helling gezet worden. Dan moet het ook gedaan zijn met de pariteit in de federale regering. Heeft Pascal Smet wel zo ver nagedacht?
Pascal Smet is een socialist, maar klaarblijkelijk had hij geen overleg gepleegd met zijn kameraden hogerop in de partijhiërarchie. Het kartel SP.A-Spirit reageerde zeer snel op de uitschuiver van Pascal Smet, maar hun reactie was zo mogelijk nog zorgwekkender: “Uit onderzoek blijkt dat zelfs het Frans stilaan geen meerderheidstaal meer is. Brussel is een stad van veel talen en culturen, waar Frans steeds minder dominant wordt.” Dixit S.PA-Spirit. Ook dat is ongetwijfeld waar. Maar moet dat een geruststelling zijn? Integendeel, het bewijst het volledige failliet van het integratiemodel.
De Franstaligen in Brussel hebben decennia lang een beleid gevoerd waarbij migranten uit landen binnen en buiten Europa gebruikt werden als voetvolk in de electorale en culturele oorlog tegen de Vlamingen. Hoe meer migranten, hoe meer vreugde, want elke extra immigrant vergrootte de druk op de Vlaamse minderheid in Brussel. Elke extra immigrant was een potentiële kiezer voor de Franstalige partijen. Maar de Franstaligen die nog niet helemaal verblind zijn door anti-Vlaams racisme, merken nu met angst en afgrijzen dat die strategie zich ook tegen henzelf keert. Dat ook hun taal en hun cultuur in de verdrukking dreigen te komen. Dat ook Brussel niet langer hun stad is. Dat zij zelf een bedreigde en belaagde minderheid aan het worden zijn. Dat ook zij gedomineerd zullen worden door groepen met andere talen en andere culturen, zoals Hugo Schiltz zich in een onbewaakt ogenblik ooit liet ontvallen. Niet alleen de Vlamingen zijn Brussel aan het verliezen, maar ook de echte “vieux Belges”…