Dit weekend getuigden zes Brusselse agenten in De Standaard over hun meest dramatische belevenissen. Ze deden dat anoniem, want “hogerhand” had na de hallucinante gebeurtenissen van de laatste weken een spreekverbod opgelegd. De waarheid over de multiculturele realiteit in onze hoofdstad mag blijkbaar niet geweten zijn. Ze werd toch nog eens in al haar droefheid onthuld.
Oorlogstoestanden
Anderlecht en Molenbeek blijken het hardst getroffen. Het is in deze Brusselse deelgemeenten dat agenten dagelijks door allochtone jongeren worden uitgescholden, met de regelmaat van de klok worden bekogeld met stenen en erger, en zelfs geregeld het commissariaat wordt belegerd. Een agent getuigt: “Al die blabla over nultolerantie in Kuregem, wat is daarvan overgebleven? In mei zijn er nog Joegoslavische granaten naar het Anderlechtse commissariaat gegooid. We zijn al aangevallen met kalasjnikovs. We worden in hinderlagen met brandbommen gelokt. Dit zijn oorlogstoestanden.”
Gebrek aan politieke steun
De agenten ontbreekt het duidelijk aan adequate middelen en politieke ruggensteun om aan deze situaties het hoofd te bieden. Een agent vertelt hoe de burgemeester keer op keer afkomt met toegevingen aan de oproerkraaiers. Dit is een totaal verkeerd signaal. Zo worden de jonge allochtone vechtersbazen helemaal gesterkt in hun overtuiging dat ze de wijk kunnen overnemen. Bovendien worden de agenten er systematisch toe gedwongen niet te veel te controleren, want dan kan de boel wel eens “ontploffen”. De agent dreigt dan achteraf zelf op de vingers getikt te worden. De wereld op z’n kop! De hoofdverantwoordelijken voor het ontstaan van ‘no go’-zones zijn in de eerste plaats de malafide Brusselse politici, die hun geteisterde agenten keer op keer een mes in de rug steken. Het zal u dan ook niet verbazen dat dit geweld, dat de agenten zelfs achtervolgt tot in hun privéleven, steeds ongestraft blijft.
Ook gerecht in politiek-correcte greep
Het gerecht, dat instaat voor de vervolging, is in hetzelfde bedje ziek. Het is duidelijk dat de magistraten eveneens in een politiek-correcte greep worden gehouden. Zij seponeren dat het een lieve lust is. Agenten die hun werk willen doen of gewond raakten, blijven in de kou staan. Dit ontlokte aan een agent de volgende uitspraak: “Op het parket van Brussel wordt veel te veel gebanaliseerd. Te veel dossiers worden geseponeerd. Dan krijg je multirecidivisten. In mijn tijd hadden veelplegers twee of drie feiten op hun kerfstok, nu zijn dat er negentig.” Dit is Brussel anno 2012. Agenten, die geacht worden in te staan voor de openbare orde, moeten dagelijks vechten voor hun eigen veiligheid.