Er zijn wetenschappers die ondanks de somberste onweerswolken zo positief blijven dat de grens van de naïviteit en de zinsbegoocheling duidelijk overschreden wordt. Is dat het geval bij socioloog Jan Hertogen? We weten het niet. Wat we wel weten, is dat zijn cijfergegevens over Brussel interessant én provocerend genoeg zijn om er even aandacht aan te besteden.
Bracht de verfransing op korte termijn een fundamentele verandering in Brussel teweeg, dan is de “vervreemding” van Brussel nog een veel indringender transformatie geweest. “In 1961 was 7,3% van de Brusselaars van vreemde afkomst. In 2005 was dat al 56,5%. In 2020, over vijftien jaar dus, zal 75% van de Brusselaars van vreemde afkomst zijn. In 1991 woonden er in Brussel 28,5% vreemdelingen en 4,5% nieuwe Belgen. In 2005 is het aantal vreemdelingen gestabiliseerd op 26,3% maar het aantal nieuwe Belgen met 25,5% gegroeid tot 30,2%, een indrukwekkende en unieke evolutie in Europees of zelfs wereldperspectief” (Doorbraak, 04.04.2007). Echt waar, het staat er letterlijk.
Ook het aantal politieke vertegenwoordigers van de allochtone massa in Brussel groeit. In 2006 werden er niet minder dan 170 op 661 gemeenteraadsleden gekozen, waarvan 168 Franstaligen. Hertogen ziet het aantal in 2012 doorgroeien naar minstens 255, een cijfer dat ons niet overdreven lijkt als we voortgaan op het ‘etnisch stemgedrag’ van de allochtone Brusselaars en de officiële ‘islamosocialistische partijlijn’ van de PS.
Maar dan begint de interpretatie van de socioloog en begeeft hij zich op het gladde ijs. “Meer geld en dan redden we het wel (…) De nieuwe Belgen staan gereed om de fakkel van de ‘Vlaamse’ aanwezigheid in Brussel over te nemen”. Vooral de stelling van Jan Hertogen dat de allochtonen “mee de basis vormen van het behoud van het Vlaamse karakter van Vlaamse Rand rond Brussel”, zal op meer dan wenkbrauwengefrons worden onthaald. Dit ‘voluntarisme’ van Hertogen – zou hij het van Verhofstadt hebben? – grenst aan het negationisme. Verschillende internationale studies geven aan dat allochtonen van de 3de en 4de generatie zich steeds agressiever afzetten tegen de Westerse identiteit: waar Hertogen dan steun vindt voor zijn stelling, is ons een raadsel.
Spijtig dat Hertogen de ‘andere’ optie niet durft vernoemen: het Volkskalifaat Brussel met name. Over vijftien jaar is driekwart van de Brusselaars van vreemde afkomst. Het is goed dat wij dit beseffen.