Na bijna vijftig jaar alleenheerschappij draagt Castro de macht over, voorlopig aan zijn broer. Maar zelfs op het einde van zijn carrière wil Castro niet één stap zetten in de richting van een democratisering: alle macht blijft stevig in handen van de oude nomenclatura. Niemand durft een kik geven over vrije verkiezingen. Het is tekenend voor de schaamteloosheid van de linkse dictatuur op Cuba: ze bewijst zelfs geen lippendienst aan de democratie.
Castro heeft zich bijna vijftig jaar lang aan de macht vastgeklampt, zonder ook maar één keer verkiezingen uit te schrijven. Nochtans beweren sommigen dat de gewone Cubanen hem op handen dragen en dat hij ongelooflijk populair is. Tja, waarom durft hij dan geen vrije en geheime verkiezingen uitschrijven? Dat bewijst dat zijn “populariteit” in werkelijkheid helemaal niet zo groot is… Dat blijkt trouwens ook uit een ander feit: sinds de machtsgreep van Castro zijn tienduizenden Cubanen het land ontvlucht, dikwijls in gammele bootjes, en nog veel hebben tevergeefs geprobeerd dat te doen. En wie is vergeten dat Castro tijdens zijn bewind 15.000 tot 17.000 mensen heeft laten vermoorden?
Hij heeft de wereld aan de rand van een atoomoorlog gebracht door de Sovjets toe te laten atoomraketten op Cuba te installeren. Hij heeft als marionet van de Sovjet-Unie koloniale expeditielegers uitgestuurd om bloedige oorlogen te voeren in Afrika, hij heeft wapens en logistieke steun geleverd aan vrijwel álle marxistische terreurgroepen ter wereld en hij heeft geprobeerd guerrillaoorlogen te ontketenen in heel Latijns-Amerika. In de jaren ’60 was Cuba de thuishaven voor de eerste generatie vliegtuigkapers. Zij werden daar als helden ontvangen, zelfs als ze misdadigers van gemeen recht waren.
Kortom, volgens alle denkbare criteria is Fidel Castro een wrede dictator geweest. Maar ondanks dat is hij altijd de lieveling van links gebleven. Harry Mulisch dweepte met hem, Steve Stevaert is zijn persoonlijke vriend, de Belgische regering schold hem een flink deel van zijn schulden kwijt, minister De Rycke (SP.A) bracht hem een officieel bezoek en de SP-er Hostekint zei ooit (21-1-1999) in de Senaat: “Ik moet toegeven dat ik als socialist en als mens altijd een zwak heb gehad voor Cuba en Castro.”
Nu ja, links heeft altijd al een heimelijke verwantschap gevoeld met dictators, gaande van Mao over Ho Tsji Min tot Castro. Achter de woordenkramerij over democratie en mensenrechten gaat niet zelden een heimelijke bewondering schuil voor totalitaire heersers. Castro is er daar één van.
