De snelle, ondoordachte en ongebreidelde uitbreiding van de Europese Unie botst in heel wat landen op verzet. Niet bij de politieke elite, maar wel bij de bevolking. U herinnert zich nog wel dat de Europese Grondwet in een referendum werd weggestemd in Frankrijk en Nederland. Dat had in niet geringe mate te maken met de uitbreidingsplannen en vooral het voorgenomen lidmaatschap van Turkije. Karel De Gucht, nooit te beroerd om stommiteiten uit te kramen, verklaarde in alle ernst dat er in België wél een meerderheid voor die Grondwet zou gestemd hebben, als er een referendum werd georganiseerd. Het is natuurlijk omdat de regering zo zeker was van het gunstige resultaat, dat er hier geen referendum kwam…
De politieke wereld reageerde aanvankelijk behoorlijk geschrokken op het veto van de publieke opinie, maar Guy Verhofstadt was niet onder de indruk. “De Europese integratie gaat niet te snel, integendeel, het moet nog sneller”…
Europese leiders buigen zich nu over de vraag hoe het verder moet en waar de grenzen van Europa liggen. Voor Karel De Gucht is het duidelijk: “Er zijn geen fysieke grenzen aan Europa. Het enige criterium is dat de kandidaten moeten voldoen aan de voorwaarden die de Europese Unie heeft gesteld” (democratie, persvrijheid, de erkenning van de rechten van de mens enz.).
Wat een dwaasheid! Als dat inderdaad de norm is, moet hofnar De Gucht toch eens uitleggen waarom bijvoorbeeld Canada of Nieuw-Zeeland geen lid kunnen worden van de Europese Unie. Niemand zal kunnen ontkennen dat zij beantwoorden aan de formele voorwaarden.
Maar zijn het Europese landen?
Het is duidelijk waar de politieke leiders naar toe willen. In de toekomst moeten ook landen als Marokko, Israël of Tunesië kunnen toetreden tot de Europese Unie. Vooral Franstalige politici hebben dat ook al luidop verklaard in de pers. Of wij en de Europeanen het daar mee eens zijn of daar op zitten te wachten, zal De Gucht en co. worst wezen.
