Yves Leterme verlaat de nationale politiek en krijgt een internationale topfunctie bij de OESO. Leterme beleefde zijn gloriedagen als Vlaams minister-president en kreeg bij de verkiezingen in 2007 ruim 800.000 voorkeurstemmen. Maar nadien ging het alleen maar bergaf. De beloofde grote staatshervorming bleef uit en Leterme beet zijn tanden stuk op BHV. De woorden “vijf minuten politieke moed” zouden hem blijven achtervolgen. Uiteindelijk zou Verhofstadt Leterme alsnog in het zadel hijsen, maar een communautaire doorbraak heeft hij nooit kunnen forceren. In 2008 moest de premier aftreden wegens mogelijk beïnvloeding van de rechters in de Fortisaffaire. Maar hij kwam toch nog terug toen Herman Van Rompuy naar Europa vertrok. De gebroken beloftes en niet-ingevulde verwachtingen leidden in 2010 tot een verpletterende verkiezingsnederlaag voor CD&V, maar bij gebrek aan een nieuwe regering bleef Leterme toch aan het roer in de Wetstraat. Uitgeblust. En ook steeds vaker in lastige papieren door foute sms’jes en tweets. Maar “op een dag vind je de job van je leven, en dan ben ben je weg natuurlijk”…
Vlucht
Leterme is niet de eerste die er de brui aan geeft en beseft dat België niet meer te redden valt. De vlucht naar een lucratieve job – internationaal of in de privé-sector – is dan een leuk alternatief. De Gucht, Dehaene en Van Rompuy gaven al het voorbeeld. Intussen lijkt de ‘rustige vastheid’ van Herman Van Rompuy ook in Europa op een catastrofe uit te draaien. Vervotte weg, Leterme weg en straks mogelijk ook Van Ackere weg (die wordt wellicht gouverneur in West-Vlaanderen). De ratten verlaten het zinkende schip: België en CD&V.
Muurvast
Intussen zitten de regeringsonderhandelingen muurvast. De voorbije dagen klonk hier en daar enig optimisme, maar dat Di Rupo de Vlaamse en Franstalige partijen niet meer samen rond de tafel kreeg en voortdurend over en weer moest pendelen, was geen goed teken. Nu geeft hij toe dat de gesprekken “ernstig geblokkeerd” zijn. Vanmiddag wil de formateur nog een laatste poging ondernemen. Als ook dat niks oplevert, moet hij opnieuw naar de koning en gooit hij misschien de handdoek in de ring. Waar wacht het Vlaams Parlement nog op om – zoals Bruno Valkeniers in zijn nieuwe column aangeeft – de autonomie uit te roepen?
