De nieuwe benoemingscarrousel toont het aan: meer dan 45 jaar na het heengaan van Magritte is het Belgisch surrealisme springlevend.
Het recente politieke akkoord over de topbenoemingen maakte nog maar eens duidelijk dat het bezit van de juiste partijkaart in dit land nog altijd belangrijker wordt geacht dan het beschikken over de nodige competenties. Zoals eerder reeds bleek, is het in dit land zelfs perfect mogelijk dat ook overheidsmanagers die hun onbekwaamheid hebben bewezen opnieuw worden aangesteld voor topfuncties.
Het gebrek aan objectieve selectiecriteria maakt de democratische controle op dit soort benoemingen meer dan nodig. In de Kamer vroeg Vlaams Belang-fractievoorzitter Barbara Pas daarom dat de nieuwe politiek geselecteerde overheidsmanagers hun beleidsvisie zouden komen toelichten in het parlement.
Omgekeerde wereld
In zijn antwoord op het verzoek van Pas laat Kamervoorzitter Flahaut (PS) vandaag weten dat dergelijke hoorzittingen perfect mogelijk zijn, maar dat hiervoor zijns inziens dient te worden gewacht op “de formele bekrachtiging van de topbenoemingen.” Het staat er letterlijk zo. In de praktijk komt dit erop neer dat men eerst wordt aangeworven voor een job en pas nadien het sollicitatiegesprek plaatsvindt.
De feiten tonen het aan: ook meer dan 45 jaar na het heengaan van Magritte is het surrealisme in België springlevend.
