Weet u nog hoeveel drek de Tsjechische president Vaclav Klaus over zich heen gestort kreeg toen hij de Europese Unie vergeleek met de voormalige Sovjetunie? Uitgerekend in Brussel dan nog, in het Europese Parlement. Heiligschennis in de Europese kerk! Twee jaar later stelt ook Arendo Joustra (hoofdredacteur van het Nederlandse opinieblad Elsevier) vast dat ‘Europa’ vandaag een ideologie of geloof is geworden. Mensen of partijen die zich kritisch uitlaten over de machtsgreep van de EU en het verlies van de eigen nationale souvereiniteit, worden uitgemaakt voor rotte vis: ‘anti-Europees’, ‘populisten’, ‘nationalisten’ die zich ‘rond hun kerktoren verschansen’. “Argumenten tellen niet, feiten nog minder. Europa is goed en tegenstanders van nog meer Europa zijn fout”, schrijft Joustra scherp. Misschien ontbreekt het de eurofielen wel aan argumenten…
EUSSR?
Eurodissidenten en critici worden verketterd en het zwijgen opgelegd door de Europese machthebbers en de volgzame regimepers. Net zoals dat vroeger met Sovjetdissidenten gebeurde. “Het doet een beetje denken aan de praktijk in communistische landen of binnen communistische partijen,” schrijft Joustra dan ook. “Als je iets deed of zei wat de machthebbers onwelgevallig was, kreeg je het predikaat ‘anticommunistisch’ Je werd dan uit de partij gegooid, verbannen, naar een kamp gestuurd of – op z’n minst – op de mestvaalt van de geschiedenis geworpen.”
Anti-Europees?
De Nederlandse journalist betoogt dat het perfect mogelijk is om voorstander te zijn van economische samenwerking in Europa, zonder warm te lopen voor een Europese superstaat. “Ben je dan anti-Europees? En als je Europa voorlopig niet verder wilt uitbreiden? Als je Bulgarije en Roemenië nog niet vertrouwt als bewakers van de grenzen van de Europese Unie? Is dat anti-Europees?” Of is dat niet eerder pro-Europees, nu meer en meer duidelijk wordt dat de EU ten onder dreigt te gaan aan de grootheidswaanzin van zijn politieke leiders?
‘Bazooka’
Van Rompuy redt de euro én de EU. Dat is de teneur van optimistische krantencommentaren. De eurofiele pers zal het graag geloven, maar nogal wat economen hebben hun bedenkingen. Ook na eerdere hulpmaatregelen reageerden de beurzen aanvankelijk positief, maar dat duurde meestal niet lang. 1000 miljard euro is een gigantisch bedrag, maar volgens Ivan van de Cloot is het eerder een “waterpistool” dan een bazooka. Zo bedragen de schulden die Italië heeft opgestapeld alleen al 1900 miljard euro. Het einde van de crisis is nog lang niet in zicht. En ook de publieke opinie is er lang niet van overtuigd dat de weg die de EU bewandelt de goede weg is. De man met de pet beseft dat hij straks de rekening mag betalen.
