De Franse president Hollande beweert dat het ergste van de Europese crisis achter de rug is, maar hoe vaak en in hoeveel talen hebben we dat de voorbije jaren en maanden al gehoord? De euforie over de Nobelprijs voor de Vrede – nu al de mop van het jaar – ebt stilaan weg. Kritische stemmen vroegen zich trouwens luidop af of de EU nu ook de Nobelprijs voor Economie zou krijgen. Enig cynisme is op zijn plaats. De euro heeft immers geleid tot een financiële ramp zonder voorgaande en tot hoog oplopende spanningen tussen het welvarende Noorden en het armlastige Zuiden dat het niet zo nauw nam met de begroting. In een poging om de geest weer in de fles te krijgen, willen Van Rompuy, Barosso en Verhofstadt nog méér van hetzelfde. Nog méér macht en méér geld naar Europa.
Foute remedie
De invoering van de eenheidsmunt was al een vergissing van formaat en het EU-establishment blijft de stommiteiten opstapelen. Zo zou er nu een bankenunie komen, alweer een nieuw hulpfonds, een Europese minister van Financiën en zelfs Europese belastingen. En als kers op de taart een verdeling van de staatsschulden via zogenaamde euro-obligaties (de natte droom van Guy Verhofstadt). “Een nieuwe geldpot om landen (Griekenland, Italië, Spanje) te helpen is slecht, omdat die de druk op die landen om orde op zaken te stellen, doet afnemen,” waarschuwt de Nederlandse journaliste en ‘EU-watcher’ Carla Joosten (Elsevier, 16.10.12). “Bovendien is een dergelijke pot in strijd met de wens van Nederland om minder af te dragen aan Europa. Belastingbetalers, die zich nu al beklagen over het redden van andere landen, zullen niet accepteren dat ze dat permanent gaan doen.”
Transferunie is slecht idee
“De crisis van de euro leidt helaas nog altijd niet tot een broodnodige bezinning of het wel mogelijk is om een land als Griekenland één munt te laten delen met een land als Duitsland”, merkt Syp Wynia terecht op (Elsevier, 18.10.12). En nu wordt hard getimmerd aan een door Brussel geleide transferstaat, naar Belgisch model… “Waartoe zulke transferunies leiden, is te zien in Spanje, waar in het rijke Catalonië (dat 16 miljard per jaar afstaat aan Madrid, res.) stemmen opgaan voor afscheiding. In Van Rompuy’s eigen België is nog manifester hoe een permanente geldstroom van het ene volk naar het andere verwijdering veroorzaakt“, aldus Carla Joosten.
Syp Wynia sluit zich daar bij aan: “In zo’n transferstaat wordt iedereen ongelukkig. Slecht gedrag wordt beloond (kijk maar naar Wallonië, red.). Nederlanders en Duitsers (en Vlamingen, red.) moeten andere landen op de been houden. En in de probleemlanden worden burgers triest en boos in hun afhankelijkheid. De democratie krijgt een knauw.” Van Rompuy en co. hebben het nog altijd niet begrepen. Dankzij hun kortzichtigheid dendert de EU-trein recht naar de afgrond.
