De Standaard-hoofdredacteur Bart Sturtewagen stond deze week (De Standaard, 13.09.13) stil bij de onstuitbare opmars van autonomiebewegingen in heel Europa. Van de slogans “Süd-Tirol ist nicht Italien” of het Corsicaanse “França mierda” tot de gigantische mensenketting voor onafhankelijkheid in Catalonië. “Ook Schotland plant een referendum over onafhankelijkheid,” merkt Sturtewagen op, “en over België hangt de schaduw van een onoplosbaar nationaliteiten conflict.” Volgens de journalist rukken de aloude spanningen tussen volkeren en staten op naar Brussel. “De aloude middelpuntvliedende krachten worden fors aangezwengeld door de tragiek van de eurocrisis. Het is een explosieve cocktail.”
Soevereiniteit of dictatuur?
Sturtewagen is niet blij met die ontwikkeling. Wat hij ‘versplintering’ noemt is de rechtmatige eis tot zelfbeschikking. “Het vooruitzicht op een Europa van honderd of meer leden-volkeren is een bestuurlijke nachtmerrie, ook voor de regio’s zelf.” Sturtewagen maakt er een karikatuur van. Bovendien is de EU vandaag al een bestuurlijke nachtmerrie. Een nachtmerrie die eurocraten als Van Rompuy en Verhofstadt willen oplossen door de EU haast dictatoriale bevoegdheden toe te kennen. Sturtewagen geeft dat overigens ook zelf toe: “Inderdaad: door vijf jaar crisis heeft Europa op een nooit geziene schaal zijn macht versterkt.” Volgens de journalist zullen “de frustraties in de autonomie-eisende regio’s zich (hierdoor) voortaan minder richten naar hun eigen centrale of federale overheid, maar steeds meer rechtstreeks naar Brussel.” Een gruwelscenario voor de eurocraten en ook voor Sturtewagen, die een stoet van spoken laat opdraven: “plat populisme, harde rechtse economische recepten, neofascistische tendensen.” Euh wat?
‘Solidariteit’
Sturtewagen erkent dat de diversiteit van zijn volkeren de rijkdom van Europa is, maar net die nationale eigenheid van de lidstaten en volkeren wordt door de EU naar de schroothoop verwezen. Want dat heet ‘oubollig’, ‘voorbijgestreefd’ of zelfs ‘gevaarlijk’. “Eén volk, één rijk, één munt,” is het nieuwe credo van de EU. En ‘solidariteit’ is het hoogste gebod. Ook Sturtewagen trapt in die val als hij in zijn titel schrijft dat Europa is afgedwaald. “Europa heeft slechts zin als het erin slaagt het hoogste betekenisvolle niveau van solidariteit onder zijn inwoners te zijn. De euro leek daartoe een beslissende stap, maar we zijn door de eurocrisis ver van dat doel afgedwaald.” Dat zijn heel wat denkfouten op een rij. Zo verwart Sturtewagen oorzaak en gevolg. Europa is niet afgedwaald door de eurocrisis, maar het is net omdat Europa is afgedwaald van het goede pad – een economische vrijhandelszone, met soevereine staten en een gezonde concurrentie – dat de eurocrisis is ontstaan. Bovendien biedt een monetaire transferunie geen soelaas of oplossing, kijk maar naar het noodlottige voorbeeld van België.
Ook Sturtewagen is het slachtoffer van de misvatting dat er een gelijkheidsteken staat tussen Europa en de EU. Maar de EU is Europa niet. Schotten, Catalanen én Vlamingen die in hun streven naar onafhankelijkheid steun verwachten vanuit ‘Brussel’, maken ook al een fatale vergissing. De EU doet er net alles aan om de soevereiniteit van staten en volkeren af te bouwen. Ook daarom is het Vlaams Belang als échte onafhankelijkheidspartij euro-kritisch. Omdat wij geen zin hebben om de Belgische transfers in te ruilen voor Europese transfers. Omdat wij geen zin hebben om het Belgische juk in te ruilen voor het juk van de EU. Omdat wij écht onafhankelijk willen zijn.
