Het rapport over het Europees Semester is vanochtend weggestemd door de Europese parlementsleden in de commissie Economie. Het rapport werd gesteund door EPP, ECR en Renew en afgewezen door ID, S&D, Greens en The Left. Het werd in allerijl van de agenda van de plenaire vergadering gehaald. Dat is redelijk uitzonderlijk en belangwekkend. Het Europees Semester vormt immers het fundament van de Economische en Monetaire Unie. Het is bedoeld om het economisch beleid van de lidstaten op elkaar af te stemmen en kijkt onder andere streng toe op de begrotingsdiscipline van de nationale staten. Zo moeten de regeringen hun begroting al indienen nog voor die is besproken in de parlementen. Landen die hun begroting niet op orde hebben (d.w.z. een overheidstekort hoger dan 3% van het bbp), geraken op het Europese strafbankje (inclusief boetes).
Maar het Europese Semester werd in de koelkast gestopt tijdens en omwille van de covid-pandemie, die vele regeringen noopte tot zware uitgaven om de economie overeind te houden. Met “tijdelijke” toestemming van de Europese Unie dus.
Nu de economie terug opveert, wil(de) het nieuwste rapport over het Europees Semester 2021 daar komaf mee maken en terug aanknopen met een streng begrotingsbeleid voor alle landen. De Europese Unie is immers bezorgd over de oplopende staatsschulden in de eurozone (tot 104,6% van het bbp in de eurozone in 2024). Die kunnen immers een forse rem zetten op de economische heropleving, zeker als de inflatie en de rentevoet toenemen.
“Het Europees Semester is niet de oplossing”
“Dat is een terechte bezorgdheid”, aldus Europees Parlementslid Gerolf Annemans, “maar het Europees Semester is niet de oplossing. Integendeel, het dwingt landen met andere sociaaleconomische realiteiten tot het voeren van eenzelfde, vaak onaangepast begrotingsbeleid. Daarom is de goedkeuring van een begroting in de eerste plaats een bevoegdheid en democratische kernopdracht van de nationale parlementen. Daarom is de ID-fractie – nu en in het verleden – geen voorstander van het Europees Semester, omdat de Europese Unie zich teveel bemoeit met nationale hervormingen, teveel een ‘one-fits-all’-aanpak hanteert en het Europees Parlement niet eens bevoegd is.”
Het verlies van sociaaleconomische beslissingsmacht is de zware prijs die de Europese volkeren betalen voor de euro. Landen die deelnemen aan een monetaire unie, moeten inderdaad hun begrotingsbeleid coördineren, om de stabiliteit van de munt niet te ondermijnen. Door de toetreding tot deze muntunie hebben de nationale regeringen hun sociaaleconomisch beleid grotendeels uit handen gegeven. “Vooral de Belgische regering doet niets liever dan lustig bevoegdheden overhevelen en verantwoordelijkheden afschuiven naar de Europese Unie. Zo kan zij immers haar eigen besluiteloosheid en de sociaaleconomische tegenstellingen tussen Vlamingen en Franstaligen makkelijker verdoezelen,” klinkt het bij Gerolf Annemans.
“Vlaams-nationalisten willen juist meer sociaaleconomische autonomie verkrijgen. Als de euromunt meer coördinatie of (erger nog) integratie vereist met te sterk uiteenlopende economieën die haaks staan op het DNA van onze Vlaamse economie, dan moeten we een andere muntzone nastreven. Vlaanderen (los van België) zou perfect kunnen werken in de neuro-zone, gegroepeerd rond de vroegere zones van Deutsche Mark en gulden.”
