In een opmerkelijk interview op de RTBF laat Di Rupo nogmaals zijn ware gelaat zien. Zoals steeds wordt de Vlaamse kiezer als ‘quantité négligeable’ aanzien.
Wie dacht dat de PS bij de pakken zou blijven zitten tijdens de federale informatieronde vergist zich schromelijk. De partij die al sinds 1988 onafgebroken de plak zwaait, neemt het niet dat de Vlamingen zelfs nog maar overwegen om een regering op de been te brengen die langs Franstalige kant geen meerderheid heeft. “Dat is een catastrofe voor de Franstaligen”, stelde Di Rupo in een combattief interview met de RTBF.
Twee maten en twee gewichten
Dat binnen een federale logica beide gemeenschappen op z’n minst een meerderheid moeten hebben, klinkt aannemelijk. Ware het niet dat de grootste gemeenschap nu al jaren een Belgische regering moet dulden zónder meerderheid en dus zonder democratisch draagvlak langs Vlaamse kant. En dat die regering werd geleid door diezelfde man die vandaag zonder schroom durft te poneren dat wat de Vlamingen de afgelopen jaren hebben moeten slikken, onverteerbaar is wanneer het op de Franstaligen van toepassing is. De regel van twee maten en twee gewichten die dit land reeds sinds zijn ontstaan kenmerken, lijkt na 184 jaar ongewijzigd.
Middenvinger
Overigens: wie dacht dat het signaal van de Vlaamse kiezer ook maar enigszins in de hoofden van de PS-tenoren is doorgedrongen, gelooft ongetwijfeld ook in Sinterklaas. Zo pleit de uittredende premier opnieuw voor een klassieke tripartite van vis noch vlees. Dat de socialistische familie als grootste ‘Belgische’ formatie zo opnieuw de leiding kan nemen, is hier uiteraard niet vreemd aan.
Indien de Vlaamse traditionele partijen die weg verkiezen, steken zij onverholen de middenvinger op naar de Vlaamse kiezer. Wie de geschiedenis van dit land kant weet echter dat dit scenario het enige is dat vandaag bij Wouter Beke, Gwendolyn Rutten en Bruno Tobback ter tafel ligt. Of hoe eens te meer zal blijken dat België en democratie elkaars grootste tegenpolen zijn.
