Dit jaar wordt de vijftigste verjaardag herdacht van de Tibetaanse opstand in 1959. Die werd bloedig neergeslagen. Het enige lichtpunt was dat de Dalai Lama naar India kon ontsnappen. De Chinezen houden Tibet nu al meer dan een halve eeuw bezet. Ze hebben er een ware genocide aangericht, waarbij minstens een miljoen Tibetanen werden vermoord. De Tibetaanse cultuur en religie werden bijna volledig vernietigd. Duizenden kloosters werden verwoest, de monniken vermoord, de onschatbare bibliotheken verbrand. Van de Tibetaanse cultuur blijven slechts skeletten over. Sommige kloosters zijn als toeristische attractie herbouwd, compleet met muurschilderingen. Maar er zijn geen monniken meer. Door de massale import van Chinese immigranten zijn de Tibetanen in vele gebieden nu al een minderheid in hun eigen vaderland. Soms zijn er protestacties en rellen, die onveranderlijk met harde hand worden onderdrukt. En in China betekent die “harde hand” dat er mensen worden gefolterd en geëxecuteerd. Het gebeurde vorig jaar nog in de aanloop naar de Olympische Spelen. Nu is er opnieuw onrust in Tibet. Het gebied is zelfs volledig afgesloten voor buitenlanders. De websteks van BBC World, CNN en The Guardian zijn gedeeltelijk afgesloten omdat ze melding hadden gemaakt van rellen in Tibet. Ook YouTube en Yahoo worden gecensureerd. De Chinese regering zet systematisch alle regeringen onder druk om de Dalai Lama nergens officieel te ontvangen. België ging daar al eerder voor door de knieën. Onlangs capituleerde ook het ‘nieuwe’ Zuid-Afrika. De Dalai Lama mag er niet binnen.
Men zou schamper kunnen doen over Zuid-Afrika, maar de houding van de meeste Europese politici is al even lamentabel. Zij zwaaien voortdurend met de nobele vlaggen van de democratie en de mensenrechten, maar als het om Tibet gaat, durven zij geen kik geven. China is immers een belangrijke handelspartner. Daar zijn lucratieve contracten te sluiten. Daar ligt een enorme afzetmarkt. Daarom willen of durven de “democratische” politici geen kritiek leveren op het regime in Peking. Het zou immers wel eens kunnen dat ze niet meer worden uitgenodigd op officiële etentjes, ontvangsten en recepties met Chinese afgevaardigden. Stel u voor.
