Na de verkiezingen van 2014 werd de ‘communautaire kwestie’ voor vijf jaar in de beruchte Belgische koelkast gestopt. Dat is helaas ook het enige voornemen waaraan deze regeringsploeg zich tot op heden strikt heeft gehouden.
Het feit dat over de zogenaamde communautaire problemen niet meer wordt gesproken, betekent uiteraard niet dat ze zijn verdwenen. Zoveel is ondertussen wel duidelijk. Denken we alleen maar aan de blijvende miljardentransfers die elke Vlaming jaarlijks meer dan 2.000 euro kosten. Een cijfer dat kan tellen, zeker in tijden van besparingen en feitelijke belastingverhogingen.
Ondertussen wordt de Vlaamsgezinde kiezer verwacht in katzwijm te vallen omdat de partij die – tegen alle verkiezingsbeloftes in – zonder enige Vlaamse eis toetrad tot een Belgische regering, aankondigt dat ze over twee jaar nog eens met dezelfde beloftes naar de kiezer zal trekken.
Dat dit weinig meer is dan aangekondigd verkiezingsbedrog, blijkt alleen al uit het feit dat N-VA-voorzitter Bart De Wever eerder aankondigde dat zijn partij “als het enigszins kan” voor een verderzetting van deze regering gaat. Dat betekent met andere woorden nog eens Vlaamse stilstand tot 2024. En daarna “als het enigszins kan” wellicht nog eens tot 2029 – tot Wallonië zelf vragende partij wordt voor het fameuze ‘confederalisme’. De kans dat u en ik ondertussen de lotto winnen, lijkt me eerlijk gezegd groter…
Slotsom: de Belgische beleidspartijen zullen altijd wel een excuus vinden om de Vlaamse eisen naar de Griekse kalender te verwijzen.
De enige verdienste van deze regering is dan ook dat ze duidelijk maakt dat er nood is aan een partij die de Vlaamse eisen uit de Belgische diepvries haalt en publiek onder de aandacht brengt.
Aan een partij die niet kiest voor een regering zonder de PS, maar voor een land zonder de PS.
