Het Olympische verblijf van Nadja Drygalla was van korte duur. De Duitse roeister moest vroegtijdig haar valiezen pakken in Londen. Niet omdat ze dronken gespot werd op een avondfeestje of betrapt werd op doping. Wat had arme Nadja (23) dan wel op haar kerfstok? Luister goed: ze heeft een relatie met ene Michael Fischer. Die naam doet bij u wellicht geen belletje rinkelen, maar de man was enige tijd actief bij de NPD. Die partij staat in Duitsland geboekstaafd als “extreemrechts” en haar aanhangers als “neo-nazi’s”. De ‘foute’ relatie zette meteen een punt achter de sportieve ambities van Drygalla en de kwestie liet in Duitsland heel wat stof opwaaien.
Democratie-attest?
De politiek sloeg in paniek en sommigen hebben al openlijk gepleit voor een ‘Gesinnungstest’, een psychologische test die moet nagaan of atleten wel uit het juiste politieke – ‘democratische’ – hout zijn gesneden. En of ze – ongetwijfeld – ook de idee van de multiculturele verrijking onderschrijven. Al kan dat laatste wat problematisch worden, omdat niet alleen de omstreden NPD, maar ook de Duitse kanselier Angela Merkel zegt dat de multiculturele samenleving “totaal mislukt is”… Intussen duikt her en der ongezouten kritiek op over de doorgeslagen politieke correctheid. “Patrouilleert de Duitse gedachtepolitie binnenkort door het Olympische dorp?”, vraagt de Duitse journalist Ralf Schuler schamper. “We hebben geen opinietest nodig zoals in de voormalige DDR!”
“Sippenhaft”
“Waar komen we uiteindelijk uit in Duitsland, als we het privé- en liefdesleven van individuele burgers of sportlui tot onderwerp van het publieke debat maken? Ik heb daar grote moeite mee. Dat kan al snel ontaarden in een heksenjacht”, zegt Sebastian Edathy terecht. De Duitse socialist waarschuwt voor een ‘Sippenhaft’. Dat begrip betekent dat je niet alleen mensen verantwoordelijk acht, opsluit of foltert voor hun eigen – ‘foute’ – daden of standpunten, maar ook hun familieleden: vrouw, broer of zuster, kinderen. ‘Sippenhaft’ is een kenmerk van dictatoriale regimes: nazi-Duitsland, de voormalige Sovjet-Unie, het communistische China. Na de Tweede Wereldoorlog kwam het trouwens ook een tijd voor in ons land, toen niet alleen collaborateurs maar vaak ook onschuldige familieleden de Belgische kerkers werden ingegooid…
Van Eurosong tot Leuven
De zaak-Drygalla roept pijnlijke herinneringen op aan een Vlaamse zangeres die deelname aan het Eurosongfestival moest afzeggen, toen uitlekte dat ze in haar jeugdjaren lid was geweest van het Vlaams Nationaal Jeugdverbond (VNJ), wel eens vreedzaam deelnam aan een Vlaamse betoging en haar vader een bekend Vlaams café uitbaatte in Antwerpen. Het arme slachtoffer werd net niet op de brandstapel gezet. Het volstaat – nog altijd – om ooit lid geweest te zijn van een Vlaamse organisatie (VNJ, NSV, TAK) om voor eeuwig en altijd gebrandmerkt en uitgespuwd te worden. Onder het motto “eens ‘fascist’, altijd ‘fascist’!” ‘Verdraagzaamheid’ heet dat dan…
Terug naar Nadja Drygalla. Blijkt dat Michael Fischer al lang is opgestapt uit de NPD én dat Nadja zelf nooit betrapt kon worden op politieke uitlatingen, laat staan ‘aangebrande’. Dus waarom al die heisa?
De Duitse journalist Felix Steiner haalt dan ook zwaar uit naar de linkse heksenjacht: “Het is haar recht om een relatie te hebben met wie ze wil. Drygalla heeft zelfs het recht om op de Nationaal Democraten (NPD) te stemmen als ze wil. Het is immers een partij die gewoon in het Duitse parlement en deelstaten is vertegenwoordigd. Een lid van het Duitse Olympische team dat recht ontzeggen is simpelweg onderdrukkend en een gevolg van de ontspoorde politieke correctheid in Duitsland.” Daar valt geen speld tussen te krijgen.
Rood fascisme
Hoe harder links met de vlag van de verdraagzaamheid zwaait, hoe gevaarlijker het wordt. Wie zei het ook alweer? “Als het fascisme opnieuw opduikt in Europa, zal het onder de vlag van het ‘anti-fascisme’ zijn.” Een profetische uitspraak. Zo blijkt nog maar eens na de Drygalla-affaire en de walgelijke hetze die hier in de media werd opgevoerd over een relletje tussen NSV-jongeren en linkse tegenstanders, 28 jaar geleden… Toen al gingen linkse knokploegen rechtse studenten of betogers te lijf met knuppels, kettingen, stokken met nagels en brandbommen. Het is een ongemakkelijke waarheid die in de media met de mantel der liefde werd toegedekt. “Als het fascisme opnieuw opduikt in Europa, zal het onder de vlag van het ‘anti-fascisme’ zijn.” Inderdaad.
