De asielcrisis die deze week opnieuw volop in de kijker stond, blijft voor reacties zorgen. Nadat Luc Van der Kelen gisteren in Het Laatste Nieuws schreef wat het Vlaams Belang reeds lang van de daken schreeuwt, slaat vandaag ook Bart Sturtewagen nagels met koppen. In zijn commentaar in De Standaard stelt hij letterlijk: “De instroom van asielzoekers inperken, de doorstroom van dossiers versnellen en de uitstroom realiseren van diegenen die onterecht een beroep op het asielstatuut hebben gedaan. Dat was de aanpak die de onmenselijke taferelen van de jongste dagen had moeten voorkomen. In plaats daarvan kwam er een tweede grote regularisering die het aanzuigeffect nog vergrootte.”
De ‘werf asiel’ is in de loop der jaren in zo’n – voor iedereen zichtbare – puinhoop herschapen dat politici zoals Leterme (CD&V) en Somers (Open VLD) zich haasten om zich te distantiëren van hun eigen regeringsbeleid en plots pleiten voor een kordatere aanpak. Vandaag is het de beurt aan twee socialistische excellenties om de gevolgen aan te klagen van een politiek waarvoor hun partij verantwoordelijk tekent. Zo herhaalt Antwerps OCMW-voorzitter Monica De Coninck in De Standaard dat de Scheldestad onder enorme druk staat door de toevloed aan asielzoekers. Ondertussen lijkt ze zelfs te hebben ontdekt dat het ongenoegen over deze toestanden steeds groter wordt: “Natuurlijk worden mensen boos wanneer ze zien hoe personen die nooit iets hebben bijgedragen aan de sociale zekerheid van de ene dag op de andere duizend euro per maand krijgen van datzelfde systeem.” Nog een uitspraak die getuigt van dat nieuw verworven inzicht: “Zij weten op welke principes de sociale zekerheid is gestoeld. Dat solidariteitsmechanisme is voor hen de reden waarom ze ertoe bijdragen. Het verschil tussen hun pensioen van gemiddeld vijfhonderd euro, waarvoor ze hun leven lang hebben afgestaan, en de uitkering voor die nieuwe gezinnen, maakt hen kwaad. Het brede gevoel is: ‘waar gaat dit naartoe’?” Even verderop beklaagt ook Daniël Termont, SP.a-burgemeester van Gent, er zich over dat hij het “niet meer krijgt uitgelegd dat mensen die nauwelijks een paar dagen in onze stad verblijven OCMW-steun kunnen ontvangen.” En ook hij lijkt eindelijk tot de conclusie te zijn gekomen dat “het draagvlak van Gent om nog meer mensen te integreren die in dergelijke armoede leven en vaak heel andere gewoontes hebben, zijn limiet nu wel bereikt heeft.”
Geconfronteerd met de feiten, kunnen zelfs de traditionele partijen weinig anders dan het failliet toegeven van een beleid dat zijzelf jarenlang hebben gevoerd en/of verdedigd. Blijft de vraag waarop zij eigenlijk nog wachten om werk te maken van die maatregelen waarvan zowat iedereen ondertussen het nut en de noodzaak inziet én waarvoor het Vlaams Belang jarenlang werd verketterd.
