De ‘Golden Boy’ van Elio Di Rupo, minister van Klimaat Paul Magnette, vult dezer dagen de ene krantenpagina na de andere. Magnette, die zich als nieuwe sterke man in Charleroi naar verluidt in sneltempo heeft opgewerkt tot vertrouweling van de PS-voorzitter, laat zien dat de Parti Socialiste, ondanks de verkiezingsnederlaag, nog geen haar is veranderd. De rechtvaardige Vlaamse eisen botsen nog steeds op een arrogant en betweterig ‘non’.
Enkele dagen geleden leverden we in deze rubriek reeds commentaar op een interview van Magnette met De Standaard (zie Actueel 4/01: PS is helemaal terug). In De Morgen van 5 januari herhaalt de nieuwe PS-minister dat zijn partij niet zal dulden dat de “interpersoonlijke solidariteit” – de miljardenstroom vanuit Vlaanderen – ter discussie wordt gesteld. “Van een regionalisering van de fiscaliteit of de sociale zekerheid kan dus geen sprake zijn. En we zien ook geen heil in een splitsing van de arbeidsmarkt,” zo luidt het. De man schuwt, zoals het een goede PS’er betaamt, ook de leugen niet, bijvoorbeeld wanneer hij beweert dat Wallonie vroeger de economische motor van dit land was “en zo de heropstanding van Vlaanderen mogelijk heeft gemaakt”.
Helemaal te gek is volgende uitspraak van Magnette: “Zou het niet absurd zijn om de vennootschapsbelasting nu te regionaliseren? (…) Om de vennootschapsbelasting in Wallonië nog verder te laten zakken, zoals in Ierland? Wel, ik geloof niet in het Ierse model van sociale en fiscale deregulering. Ierland is niet mijn voorbeeld: het is een ontzettend onrechtvaardig land, met veel armoede en weinig sociale bescherming.” U leest het goed: hét economische succesverhaal van de voorbije decennia, Ierland, is voor de Parti Socialiste – nota bene de partij die van Wallonië een economisch kerkhof heeft gemaakt – een slecht voorbeeld…
Afdrukken