Het is geen geheim dat de officiële immigratiestop die begin jaren zeventig werd afgekondigd in dit land zo lek is als een zeef. In verschillende West-Europese landen ontwikkelde de zogenaamde gezinshereniging zich tot de immigratiepoort bij uitstek. Om het uithollen van de immigratiestop via dit systeem tegen te gaan, scherpten verschillende Europese landen hun regelgeving ter zake gevoelig aan. Dit gebeurde in België niet, waardoor dit land nog steeds de soepelste wetgeving van het continent kent. Bovendien zorgden de opeenvolgende regularisatiecampagnes en de ‘Snel Belg’-wet ervoor dat de groep die op het systeem van de gezinshereniging een beroep doet, er alleen maar groter op is geworden.

Uit een nieuw onderzoek van de Universiteit Antwerpen en de KU Leuven in opdracht van de Koning Boudewijnstichting blijkt dat het aantal huwelijksimmigranten de voorbije jaren dan ook fors toenam. Volgens de studie heeft niet minder dan de helft van alle in België afgeleverde verblijfsvergunningen betrekking op gezinshereniging. De meeste ‘huwelijksmigranten’ zijn – weinig verrassend – afkomstig uit landen als Marokko en Turkije. Andere belangrijke herkomstlanden zijn India, Pakistan, Congo en Algerije.

Een niet te onderschatten gevolg van deze volgmigratie is uiteraard dat het een systeem creëert van niet aflatende, permanente immigratie. Het systeem is met andere woorden een zichzelf aan de gang houdende motor. Daarenboven zijn deze importhuwelijken een rem op de integratie. De kinderen uit die huwelijken beginnen immers opnieuw met een grote achterstand en beheersen het Nederlands onvoldoende of helemaal niet, waardoor het integratieproces telkens van nul moet herbeginnen. Alle inspanningen van de overheid en het onderwijs ten spijt, gaat het er qua taal- en leerachterstand dan ook veeleer op achteruit dan op vooruit.

Het systeem leidt bovendien niet alleen tot een import van achterstand, maar ook van werkloosheid. Zo blijkt uit de studie in opdracht van de Koning Boudewijnstichting dat niet minder dan de helft van de huwelijksimmigranten een jaar na aankomst in dit land nog steeds werkloos is. Het spreekt voor zich dat hierdoor de draagkracht van ons sociaal stelsel verder onder druk komt te staan.

De regels inzake gezinshereniging moeten dan ook dringend worden aangescherpt en ingeperkt. De bilaterale verdragen met de herkomstlanden van veel volgmigranten (Marokko, Turkije, Tunesië en Algerije) moeten worden opgezegd. Het is immers al te gek dat een strengere wetgeving wordt ondermijnd door bepalingen in deze verdragen die voorzien in een veel ruimer recht op gezinshereniging (bijvoorbeeld ook met ouders en grootouders) of een beletsel vormen voor bijkomende voorwaarden (integratievoorwaarden, inkomenseis, minimumleeftijd). Tenslotte moet ook de strijd tegen de schijnhuwelijken worden opgevoerd. Schijnhuwelijken moeten strenger bestraft worden en een verblijfsvergunning en/of nationaliteitstoekenning die op basis van een schijnhuwelijk werd verworven, moet ongedaan worden gemaakt.

Afdrukken