We hebben het al eens geschreven: wat is dat toch met dat zootje schrijvers, artiesten en zelfverklaarde ‘intellectuelen’? Waarom zweren zij trouw aan een achterhaalde instelling als de monarchie en waarom houden ze zo krampachtig vast aan een vastgeroeste en compleet achterhaalde Belgische staat? Het is voer voor psychologen, maar de tricolore ontboezemingen van een Benno Barnard en co. lijken aardig wat weg te hebben van het beruchte Stockholmsyndroom.
Nog zo iemand die zijn Belgische hartje op tijd en stond mag luchten in De Standaard is een zekere Oscar Van den Boogaard, – nooit van gehoord, maar naar het schijnt ‘schrijver’. Van den Boogaard ergert zich aan het feit dat Frank Vanhecke België “een terminaal zieke kunststaat” heeft genoemd in een van zijn columns. ‘Wat is er nu mis met een kunststaat’, vraagt Van den Boogaard zich af. “Het klinkt mij zelfs sympathiek in de oren. Met wilskracht en creatieve inzet gevormd”… Tegenover een kunststaat, staat een natuurlijke staat. En dat, zo schudt Van den Boogaard losjes uit de mouw, ruikt naar ‘Blut und Boden’. Bloed en bodem, nazi’s en laarzen. De Tsjechen en Slowaken zullen blij zijn dat te horen… Net als de Slowenen, de Kroaten, de Esten, de Letten en de Litouwers, om maar een paar volkeren te noemen die zich ‘met wilskracht en inzet’ uit het keurslijf van kunstmatige staten hebben bevrijd…
Aan clichés geen gebrek. Vlaanderen is voor Van den Boogaard ‘bekrompen’, ‘onverdraagzaam’ en synoniem voor een kneuterig provincialisme. Weg met ons! Leve België! Want dat is tenminste modern en ‘progressief’. “De Belgische identiteit (?) is in het beste geval het tegendeel van bekrompen”, beweert Van den Boogaard haast in trance. “België is veel meer dan een wiskundige vergelijking, het is het land van synthese bij uitstek. In de straten van Brussel wordt die Belgische identiteit ten volle uitgeleefd: het heeft te maken met openheid, nieuwsgierigheid en verdraagzaamheid. En veel knipogen en water bij de wijn.” Man, man, heeft die Van den Boogaard wat te lang in de zon gelegen, denk je dan. Meent die dat écht? Blijkbaar wel.
In zijn blinde ode aan de kunststaat België, gaat Van den Boogaard er gemakshalve aan voorbij dat kunststaten alleen maar kunnen overleven op het eindeloze geduld van één van de partners en/of dankzij het brute geweld van de machthebbers. Tsjechoslowakije was een kunstmatige eenheidsstaat die alleen maar kon overleven zolang de communisten er aan de macht waren. Idem dito voor het Joegoslavië van maarschalk Tito. De ‘DDR’ – nog zo’n kunstmatige staat met een kunstmatige identiteit – was een regelrechte politiestaat die een heuse Muur moest bouwen om te beletten dat haar inwoners het ‘arbeidersparadijs’ zouden ontvluchten. En de Sovjetunie, een lappendeken van staten en volkeren die met dictatoriale hand onder de knoet en bij elkaar werden gehouden, viel uit elkaar na de val van het communisme en het IJzeren Gordijn…
Is het dat wat Van den Boogaard wil? Een Belgische politiestaat die de Vlamingen en de Vlaamse verzuchtingen in bedwang kan/moet houden?
