Nourredine Cheikni, Galip Kurum en Hassan Iasir werden deze week tot ‘dertig jaar’ cel veroordeeld voor de moord op agente Kitty Van Nieuwenhuysen. Dertig jaar, maar dankzij (?) de beruchte Wet Lejeune komen de dolle schutters mogelijk al vrij na een derde van hun straf, 10 jaar dus. Een bittere pil voor de al zwaar beproefde ouders van de jonge agente.
Eigenlijk hadden de daders ‘levenslang’ moeten krijgen, maar de rechtbank riep ‘verzachtende omstandigheden’ in. “Een perverse schertsvertoning”, zegt Frank Verbruggen, professor strafrecht aan de KUL (Het Nieuwsblad, 14.04.11). “Dat krijg je aan een normaal mens niet uitgelegd.”
‘Verzachtende omstandigheden’. Vaak zijn dat ‘een moeilijke jeugd’ of ‘een blanco strafblad’. In het geval van de moordenaars van Kitty Van Nieuwenhuysen was dat het simpele feit dat de daders nog nooit een criminele veroordeling opliepen. Alsof het een verzachtende omstandigheid zou zijn dat het pas hun eerste moord is…
“Die verzachtende omstandigheden zijn een absurde trukendoos”, zegt Verbruggen scherp. “Bijna geen enkele veroordeelde in dit land krijgt nog de straf die de strafwet voorschrijft.” Verbruggen pleit ervoor om de strafwet grondig te herzien en de straffen aan te passen aan de realiteit. “Een strafmaat moet in principe een signaalwaarde hebben: als je dit misdoet, dan is dat je straf. Dat signaal is volledig zoek.” En zo blijft Justitie het zorgenkind van België. Ook daarom zouden we deze mislukte staat beter begraven.
