Bij alle Oranje-gekte van de voorbije dagen, kan en moet men zich afvragen waarom de Nederlandse (ex-) koningin haast heilig werd verklaard door de verzamelde pers, want vlekkeloos was haar parcours toch niet. Misschien was het wel omdat ze zo aanschurkte tegen de politieke en vooral politiekcorrecte elite. Omdat ze zich ontpopte tot een heraut van het multiculturele geloof. Onder het motto van de Duitse dichter Bertolt Brecht: ‘Als het volk u niet meer bevalt, kies dan een ander volk…’ De allochtonen dus. Ook koning Albert stak de voorbije jaren meermaals de loftrompet over de multiculturele samenleving. Van achter de veilige muren van zijn paleis en ver weg van de harde realiteit is dat ook erg gemakkelijk.
Nieuws of propaganda?
De Nederlandse journalist Jean-Pierre Geelen fronst de wenkbrauwen bij de Oranje-waanzin en de collectieve hysterie waarin de media zich lieten meeslepen. Hij schrijft in de Volkskrant dat de openbare omroep NOS veel verder ging dan zakelijke verslaggeving. “Het oranje beeld van de monarchie werd extra opgepoetst en gereconstrueerd. Het achtuurjournaal sloot af als een Hollywoodfilm.” Volgens Geelen was het “één groot hengelen naar emotie”: “Elke trillende neusvleugel zou worden geduid. Het pakken van een hand, een knipoog – alles had betekenis, en anders werd die er wel bij bedacht. Alles voor de sentiment-index.” Aangenomen mag worden dat de VRT het bij ons niet anders of beter zou doen, als prins Filip straks zijn vader opvolgt. De emo-journalistiek bij de begrafenis van koning Boudewijn getuigde ook al niet van enige kritische reflectie.
Pim Fortuyn en Theo van Gogh
“Er waren twee momenten toen u mijn koningin had kunnen zijn,” schrijft journalist Joost Niemöller in een open brief aan Beatrix. “Toen Pim Fortuyn werd vermoord. En toen Theo van Gogh werd vermoord. Twee keer werd er wreed een eind gemaakt aan datgene wat ik het belangrijkste vind voor dit land, en wat u ook het belangrijkste had moeten vinden. De vrijheid van meningsuiting. In beide gevallen schitterde u door afwezigheid.” Niemöller zegt dat koningin Beatrix al lang ‘zijn’ koningin niet meer was. “Toen ging u naar een moskee, om te tonen om welke mensen u wel gaf. Of nee, ik denk niet eens dat u echt om die mensen gaf, was dat maar waar, maar u gaf om het idee van de multiculturele samenleving. Weet u, dat idee dat u en de uwen ons door de strot hebben geduwd. U en de uwen haalden 2 miljoen niet-westerse allochtonen binnen en u legde ons op: ‘Pas je maar aan. Slik het maar’. U heeft nooit geluisterd. Uw oren zitten al tientallen jaren potdicht. U heeft nooit willen luisteren. En zeker niet naar de ‘autochtonen in de oude wijken’.” Snoeihard, maar wel raak. Beatrix koos “voor de elite, tegen het volk”.
Willem-Alexander?
De nieuwe vorst Willem-Alexander heeft laten verstaan dat de politiek ook oor moet hebben voor de verzuchtingen van de die autochtone Nederlanders. Maar in het verleden wierp hij zich ook op als een verdediger van de multiculturele heilsleer. In 2007 wees hij – zonder Geert Wilders bij naam te noemen, maar de suggestie was duidelijk – met een beschuldigende vinger naar politici die harde taal spreken als het gaat over islam en integratie. “Niet voor niets,” aldus prins Willem-Alexander, “moeten we zeggen: ‘Spreken is zilver, zwijgen is goud.” De bekende Amerikaanse journalist Bruce Bawer noemt dat gevaarlijke onzin. “Een kerel die geboren werd in een extreem goedbetaalde job (met als enige vereiste om zijn neus uit publieke zaken te houden) valt dus een man aan wiens job (waarin hij door de Nederlandse kiezer werd geplaatst) hem verplicht klare taal te spreken.” (frontpagemag.com, 30.04.13)
Het zijn maar wat kritische bedenkingen bij de troonswissel in Nederland. Voor het overige zijn en blijven wij van mening dat de erfelijke monarchie haaks staat op democratie.
