De goed-nieuws-show bij de ‘State of the Union’ van premier Michel die begin deze maand door de Kamer galmde, staat in schril contrast met de realiteit. 1 op 7 mensen leeft in armoede, de werkzaamheidsgraad blijft fors onder het Europees gemiddelde en de pensioenen behoren tot de laagste van de EU. Er gaapt een ravijn tussen de regeringsretoriek en de harde realiteit voor de mensen.
De focus op een aantal sociaal-economische hervormingen die de concurrentie en koopkracht ten goede moet komen, kan niet verhullen dat de regeringsmaatregelen in veelvoud teniet worden gedaan door het salvo aan verkapte belastingen en kille besparingen. Denken we maar aan de btw-verhoging op energie, de botte saneringen in de gezondheidszorg, de gestegen tarieven in de kinderopvang, de afbouw van de hypothecaire aftrek… De lijst is lang, de rekening voor de mensen torenhoog.
Ook de passage van Michel dat de regering de economische heropleving niet zal offeren op het altaar van de begrotingssanering, is lachwekkend. De enige voorwaarde van de grootste regeringspartij om de Vlaamse eisen in te vriezen, was net om de Belgische rekeningen op orde te krijgen. Maar zelfs die magere oogst halen ze niet binnen.
Als klap op de vuurpijl vond de premier het nodig in quasi onverhulde termen de kant te kiezen van de staatsdictatuur van Madrid in het Catalaans-Spaanse conflict. Op de N-VA-banken volgde het immer luidende partijdevies: horen, zien en vooral zwijgen.
Het maakt de zoektocht naar de meerwaarde van deze partij in deze regering even moeilijk als die naar een naald in een hooiberg.
Tom Van Grieken
Voorzitter Vlaams Belang
