Naïma Amzil nam gisteren ontslag nadat haar werkgever een zevende dreigbrief had ontvangen. En in Leuven werd de wagen van Filip Dewinter zwaar beschadigd door linkse extremisten. Voor beide feiten is geen enkele verontschuldiging mogelijk.
Het Vlaams Belang heeft van bij de aanvang van de zaak Remmery de schriftelijke bedreigingen – onder het mom van een ongekende schimmige organisatie “Nieuw Vrij Vlaanderen” – scherp veroordeeld. Wie het oneens is met het gevoerde vreemdelingenbeleid en de opmars van de islamitische hoofddoek in onze samenleving, moet wel heel dom zijn om dat standpunt kracht bij te (willen) zetten met dreigbrieven of opgestuurde kogels. Zodat men zich ernstige vragen kan stellen bij de al dan niet verborgen motieven van de dader. Die zou wel eens in een heel andere hoek kunnen zitten dan sommigen graag suggereren. Dat de schrijver zijn brieven bovendien ondertekent met JR – van Jack Ruby, de moordenaar van de doder van JF Kennedy – doet de vraag rijzen of de man ze wel alle vijf op een rij heeft.
In Het Laatste Nieuws drukt gerechtspsychiater Roger Deberdt zijn twijfels uit over de vermeende (?) ‘racistische’ motieven van de dader. “Als de dader handelt uit racisme, dan zouden die dreigbrieven nu moeten stoppen. Maar ik denk dat het racisme maar een verpakking is en dat de dader handelt uit frustratie. Ik denk dat het iemand is die zeer goed op de hoogte is van wat in het bedrijf gebeurt. Ik hoop dat ik mij vergis, maar ik denk dat dit nog niet het laatste is wat we hiervan hebben gezien.”
Wat er ook van is, wat de dader ook mag bezielen, voor ons kan hij niet rap genoeg achter de tralies zitten. Net als de extremisten die in Leuven de wagen van Filip Dewinter onder handen namen en in de vernieling werkten. In het geval van de zaak Remmery gaat het nog altijd ‘maar’ om schriftelijke bedreigingen – wat niet wil zeggen dat die minder impact zouden hebben of minder verwerpelijk zouden zijn. Maar in het geval van Dewinter gaat het om regelrecht geweld. Dat werd door de meeste kranten overigens gebracht in een kort en kurkdroog artikeltje, ergens tussen de gebroken armen en benen. Van een duidelijke veroordeling van die feiten was nergens sprake. Zodat het er op lijkt of er aan de ene kant sprake is van verderfelijk en aan de andere kant van gerechtvaardigd geweld. Alleen Luc Van der Kelen (Het Laatste Nieuws) had de moed en de intellectuele eerlijkheid om dat onderscheid niét te maken.
De hetze tegen het Vlaams Belang begint gevaarlijke vormen aan te nemen. Of zoals Sylvain Ephimenco opmerkt in zijn schitterende kritiek op de multiculturele samenleving en de onverdraagzaamheid van links (‘Het land van Theo van Gogh’): “Als je maar genoeg herhaalt dat je tegenstander in het debat een hitleriaanse nazi is, misschien dat er iemand van het kaliber Volkert van der Graaf dan wel op het idee komt om zijn P38 vanonder de mottenballen te halen.” Inderdaad. Zo is het in Nederland ook gegaan met Pim Fortuyn. Die werd door de weldenkende media ook gedemoniseerd. Zij hebben het klimaat geschapen en het motief verschaft, waarop een linkse extremist alleen maar de trekker heeft overgehaald. Wie het Vlaams Belang om de haverklap op één hoopje gooit met ‘fascisten’ en ‘nazi’s’ (Verhofstadt, De Gucht en zovele anderen), moet dus toch maar eens goed nadenken over het effect dat deze oorlogsretoriek kan hebben op minder stabiele geesten in onze samenleving…
