Luckas Vander Taelen haalde deze week in De Morgen (15.05.08) nog eens scherp uit naar het nationalisme. Volgens de zelfverklaarde ‘intellectueel’ is het nationalisme niet meer of minder dan een drugsprobleem dat het rationele denken aantast. Voor alle duidelijkheid, en om mogelijke misverstanden te vermijden: Vander Taelen heeft het vanzelfsprekend over het Vlaams-nationalisme. Niét over het Belgische staatsnationalisme dat hij herhaaldelijk en vurig omhelst en dat zichtbaar ook zijn eigen waarnemingsvermogen heeft aangevreten.
Uiteraard mag Adolf Hitler niet ontbreken in het voorspelbare gruwelplaatje dat Vander Taelen ophangt over een (Vlaams-)nationalisme dat vroeg of laat wel moet leiden tot “de fysieke of symbolische uitschakeling van de tegenstander”.
Het linkse en Vlaamsgezinde blad ‘Meervoud’ pakt deze maand uit met een interessante en erg verhelderende bijdrage van Dirk De Haes over “het belgicisme in de Vlaamse culturele sector”. De Haes – die uitdrukkelijk pleit voor een linkse vleugel binnen de Vlaamse beweging – haalt scherp uit naar de Vlaamse ‘intellectualo’s’ die spuwen op alles wat Vlaams is, voelt of denkt. “Uiteindelijk gaat hun typering van alle Vlaams-nationalisten zo ver het tot een virus te bestempelen dat mensen genetisch aantast zodat ze mentaal gestoord worden (ze gaan met vlaggen zwaaien en op trommels roffelen) en vervolgens transmuteren ze in bloeddorstige monsters. Joegoslavische toestanden zijn onvermijdelijk het gevolg van alle nationalisme. En elke infectie is onherstelbaar.” De rake woorden komen uit een toespraak van 29 september vorig jaar, maar zijn brandend actueel en op het lijf geschreven van ‘drugsprobleem’-Vander Taelen.
In 1998 verbaasde S.W. Couwenberg – hoogleraar aan de Erasmus Universiteit in Rotterdam – zich al over het belgicisme van linkse Vlaamse intellectuelen die in de discussie over de toekomst van België en Vlaanderen een uitgesproken conservatief en regimetrouw standpunt innemen. “Linkse Vlaamse intellectuelen halen met een zeker dédain hun progressieve neus op voor al dat in hun ogen opgeklopte Vlaamse indentiteitsgevoel. Dit riekt volgens hen naar de kwalijke dampen van bekrompen provincialisme, etnische zuivering en racisme.”
De krampachtigheid waarmee de intellectuele linkerzijde zich vastklampt aan een achterhaald en onwerkbaar Belgisch model is wat vreemd en lachwekkend. Want, zo merkt Couwenberg gevat op, “is hun lofhang op de Belgitude niet een typische uiting van banaal (staats)nationalisme?” Inderdaad.
Afdrukken