Stijn Bex (SP.A-Spirit) zet Louis Tobback – socialist uit het politieke krokodillentijdperk en nog steeds Leuvens burgervader – snel even uit de wind. Bex zal zich er de komende maanden en jaren ongetwijfeld te pas en te onpas op beroemen dat hij eigenhandig een einde maakte aan de hongerstaking van uitgeprocedeerde asielzoekers in de Sint-Michielskerk te Leuven.
Gezien de precaire gezondheidstoestand van enkele hongerstakers net geen lijkenpikkerij, maar wél politieke afrekeningen en ergerlijke profileringsdrang van enkele politici: dat is wat er de afgelopen dagen heeft plaatsgevonden. Eenmaal de nieuwe asielwet een feit was, doofde het kerkasiel geleidelijk uit. De immigrantenlobby zocht naar een tweede adem en kondigde dan maar het ‘schoolasiel’ af. Na kerken zou bij het begin van het nieuwe schooljaar het katholiek onderwijs door het opnemen van uitgeprocedeerden alsnog een ‘humaner’ asielbeleid trachten te bedingen. Dadelijk gingen bij liberalen en socialisten de vermanende vingertjes op in de richting van het vrij onderwijs, dat de nieuwe wet zou willen ondermijnen.
Dat de nieuwe wet niet zoveel strenger is dan de oude en dat het vrij onderwijs zeker niet als één blok achter het schoolasiel staat, zelfs integendeel, zijn twee elementen die in de wederoplaaiende discussies over asielzoekers en gerechtvaardigde middelen om te ijveren voor verblijfspapieren – hongerstaking? – zedig de mantel der liefde over zich heen kregen.
Politici van de rode, gele en blauwe beleidspartijen – die wel weten hoe de ‘gewone Vlaming’ over een en ander denkt – buiten sinds kort handig het ‘NIMBY’ – gevoel uit: er zijn best wel wat inwoners van dit land dit lippendienst willen bewijzen aan een genereuze opvang van asielzoekers en het zogenaamde ‘humanere’ asielbeleid. Maar ze zien liever niet te veel haveloze mensen actie voeren voor ‘papieren’ in hun eigen achtertuin. “Not in my backyard:” in aanloop naar gemeenteraadsverkiezingen altijd een electoraal winstgevende strategie…
Wij kijken nog altijd uit naar de minister of andere beleidsverantwoordelijke die hongerstakende asielzoekers kordaat en efficiënt wil aanpakken, van meet af aan. En zich niet beperkt tot het mantra dat “hongerstaking geen legitiem middel is”. Van een tijdlang warm en koud blazen wordt niemand beter: de publieke opinie haalt verachtelijk zijn neus op, de minister verliest zijn geloofwaardigheid en de hongerstakers die zich miskijken op het spelletje dat wordt gespeeld schieten er haast hun hachje bij in. Of hoe een laks asielbeleid veel ‘dodelijker’ dreigt te worden dan een beleid dat korte metten maakt met bedrog en chantage.
Stijn Bex redt Tobback voor een heruitgave van de dood van fortuinzoekster Sémira Adamu in 1998. Tobback vond het de afgelopen dagen wel even zo handig om de bal in het kamp van de kerkfabriek en de Sint-Michielsparochie te schoppen, terwijl de Dienst Vreemdelingenzaken zenuwachtig in de richting van de burgemeester zelf bleef kijken. Spelen met mensenlevens, om toch maar een wat ‘harder’ imago te kweken in aanloop naar 8 oktober? Voor het Vlaams Belang gaat Tobbacks vlieger al lang niet meer op.
Afdrukken