Gisteren was het weer zover: het spoorverkeer ging in het hele land plat. De vakbonden zijn boos over de aangekondigde herstructurering en de reiziger was – zoals steeds – de dupe. Dat moet intussen al de tiende of vijftiende keer zijn in twee jaar tijd. We begrijpen dat er bij het NMBS-personeel groot ongenoegen heerst, maar wat moeten de reizigers dan denken die keer op keer weerloos gegijzeld worden.
“Als het openbaar vervoer wil scoren, moet het bedrijfszeker zijn. Er zal een moment komen dat bedrijven het beu worden en een ander transportmiddel zullen verkiezen en er zal ook een ogenblik komen dat de reizigers zullen carpoolen. Als ze niet opletten, moeten die spoorbonden straks nog alleen treinen laten rijden voor zichzelf,” waarschuwt Luc Van der Kelen (Het Laatste Nieuws, 04.10.12).
Zwitserland-België: 5 – 0
“Jaarlijks vloeit ruim 3 miljard euro overheidsgeld naar het Belgische spoor. Daar krijgt de samenleving veel te weinig voor terug,” stelt spoorspecialist Herman Welter nuchter vast. “Heel veel geld gaat naar de loodzware administratie en structuren, vriendjespolitiek (dure en politiek benoemde spoorbazen) en particuliere nv’s.” Voeg daar nog de machtige en heetgebakerde vakbonden aan toe en de reiziger moet zich elke dag opnieuw bang afvragen of hij (tijdig) op zijn bestemming geraakt.
Welter trok naar Zwitserland en trof daar een droom aan: kraaknette stations, stipte treinen, een vlotte dienstverlening en klantvriendelijkheid troef. De klant wordt gerespecteerd. Kortom: alles wat de NMBS vandaag niét in huis heeft.
“Ik ben slechts in de helft van de gevallen op tijd op mijn bestemming”, zucht een manager van een Belgisch IT-bedrijf in de krant. “De NMBS (en de vakbondstop) bekommert zich niet om zijn reizigers. “Spoormanagers zijn bezig met structuren, voeren heroïsche veldslagen met de vakbonden en regelen postjes met de politiek. De reiziger mag zelfs niet vragen om treinen die technisch in orde zijn en op tijd rijden, personeel dat klantgericht en klantvriendelijk is en een correct werkend informatiesysteem.” Als de NMBS geen overheidsbedrijf was maar een commercieel bedrijf, was het – bij gebrek aan (tevreden) klanten – al lang failliet. Er is nog veel werk aan de winkel. Voor de politiek, voor de top van de NMBS en voor de vakbonden.
