Gerolf Annemans sloeg gisteren nagels met koppen in de Kamer. Zo wees hij er fijntjes op dat de Belgische gevechtsvliegtuigen al op weg waren naar Libië nog voor het parlement die beslissing had goedgekeurd. Ach, ‘dat was maar een formaliteit’, zeggen sommigen. Net zoals de Belgische grondwet intussen een formaliteit is geworden…
Terwijl Paul Geudens (Gazet van Antwerpen) zijn vlammenwerper bovenhaalt om Gerolf Annemans te roosteren, uiten zijn collega’s – net zoals Gerolf Annemans trouwens – wèl kritische bedenkingen bij de militaire interventie en de politieke beslissing. “We hebben nu een regering van lopende zaken die ten oorlog trekt. Dat is één van de zwaarste beslissingen die een regering kan nemen: oorlog voeren in een ver land dat ons niet eens bedreigt”, merkt Luc Van der Kelen terecht op (Het Laatste Nieuws, 22.03.11). Ook Liesbeth Van Impe noemt dat “redelijk ongezien” en dus “moet het parlement niet alleen geïnformeerd worden, het heeft in deze de beslissingsmacht in handen. Niet iedereen in de regering lijkt dat te beseffen.”
Van Impe schrijft dat deze ‘regering van lopende zaken’ telkens een stapje verder gaat en haar bevoegdheden “sluipenderwijs” uitbreidt. Paul Geudens loopt er in een wijde bocht omheen, maar het baart collega’s als Guy Tegenbos (De Standaard) wel zorgen: “De oude regering – die in het nieuwe parlement nog wel een meerderheid heeft maar in het noorden maar een derde van de kiezers vertegenwoordigt – doet haast alles. (…) Alsof de verkiezing van juni 2010 nooit heeft plaats gehad.” Terwijl België F16’s uitstuurt om de ‘democratie’ in Libië te redden of te gaan vestigen, wordt er in eigen land een loopje genomen met de democratie.
Wat die democratie betreft, die is in Libië nog lang niet in zicht. Dat is niet alleen de visie van Gerolf Annemans, maar ook van andere waarnemers die thuis zijn in de Arabische en islamitische wereld. “Er is nog geen dageraad voor miljoenen Libiërs. Ze leven nog steeds onder de duistere tirannie van stammen en stamhoofden”, waarschuwt Afshin Elian voor voorbarig optimisme en euforie (Elsevier.nl). “Waarom, politiek gesproken, bemoeien Europa en Amerika zich met de burgeroorlog in Libië? Wie garandeert ons dat de opvolgers van Khaddafi fijnere figuren zouden zijn dan de kolonel?” Een prangende vraag die Annemans ook stelde, maar die onbeantwoord blijft.
Voor alle duidelijkheid: kolonel Khaddafi was en is een schurk. Maar zo lopen er wel meer rond op deze aardbol. Libië is een wespennest. Lijdzaam toezien was wellicht geen optie, maar wie de militaire aanval nu rechtvaardigt met een verwijzing naar het internationale recht en de rechten van de mens, moet niet de andere kant opkijken als in Congo, Zimbabwe, Noord-Korea, Myanmar, China het bezette Tibet de mensenrechten worden vertrappeld.
