Vorige week sloot de dispatching van Fedasil haar deuren omdat ze naar eigen zeggen niet meer naar behoren kon instaan voor de opvang van asielzoekers. De ambtenaren openden ondertussen opnieuw hun loketten, maar daarmee zijn de problemen nog niet opgelost.
De opvangcentra zitten immers nog altijd overvol, en dat heeft zo zijn oorzaken. Om te beginnen is er het feit dat Marie Arena, de bevoegde PS-minister, weigert uitgeprocedeerde asielzoekers effectief het land uit te zetten. Een kwart van de opvangplaatsen wordt bovendien ingenomen door ‘vluchtelingen’ wiens asielaanvraag is afgewezen, maar telkens opnieuw tegen dat vonnis in beroep gaan in de hoop met de aangekondigde versoepeling van de regularisatiecriteria alsnog een kans te maken om een verblijfsvergunning te bemachtigen. Die aangekondigde versoepeling van de regularisatieregeling heeft tevens gezorgd voor een spectaculaire stijging van het aantal asielaanvragen, wat uiteraard ook zijn gevolgen heeft voor de opvangcapaciteit en de reguliere centra.
Ondertussen wijzen alle tekenen erop dat we afstevenen op een nieuwe, massale regularisatieronde. Uit een vertrouwelijk regeringsdocument, waarvan De Morgen het voorbije weekeinde gewag maakte, blijkt dat op basis van de criteria van het cdH en de PS tot 100.000 illegalen voor een regularisatie in aanmerking zouden komen. In tegenstelling tot wat men soms laat uitschijnen, is het niet zo dat de liberalen zich mordicus tegen een grootschalige regularisatie zouden verzetten. Nog steeds volgens dezelfde bron zouden op basis van de liberale voorstellen zo’n 53.000 illegalen kunnen geregulariseerd worden. Voor een goed begrip: dat zijn er minstens evenveel als tijdens de eerste collectieve regularisatie onder Verhofstadt, die destijds als een ‘éénmalige operatie’ aan de bevolking verkocht werd.
Zoals destijds voorspeld, heeft die maatregel een niet te onderschatten aanzuigeffect gehad. Het gevolg is dat dit land een nieuw leger illegalen aantrok en men vandaag voor een gelijkaardige operatie staat, alhoewel de nefaste gevolgen ervan bekend zijn. Een vicieuze cirkel dus, die slechts kan doorbroken worden door eindelijk werk te maken van een eerlijke en kordate asiel- en immigratiepolitiek.
