Sociaal onrecht

De economische vreugdekreten vanop de regeringsbanken staan in schril contrast met het welvaartspeil van de modale burger. Zo tonen de Vlaamse armoedestatistieken aan dat 1 op 7 landgenoten in armoede leeft, dat 3 op 4 senioren de rusthuisfactuur niet meer kan betalen en dat 1 op 2 burgers aangeeft dat hun koopkracht is gedaald.

De cijfers bewijzen bovendien dat de zogenaamde ‘jobs, jobs, jobs’ niet worden omgezet in een stijging van onze globale welvaart. Zo blijkt uit een studie van de KUL dat vier op tien nieuwe jobs deeltijds zijn en dat het in de helft van de gevallen gaat om tijdelijke contracten. Waar in het verleden de armoedestatistieken vooral ingekleurd werden door allochtone werkloosheid schuilt in de huidige cijfers steeds meer het verhaal van de gewone Vlaming die zijn of haar bestaanszekerheid bedreigd ziet.

Dat intussen de immigratiefactuur oploopt tot 987 euro per Vlaming druist in tegen elk sociaal rechtvaardigheidsgevoel. Of kunnen de dames en heren van de meerderheidspartijen verantwoorden waarom mijn 69-jarige overbuur, die heel zijn leven heeft gewerkt en bijgedragen, minder krijgt dan een net aangekomen Guineeër? Dat fundamenteel onrecht bestrijden, is en blijft de essentie van ons politiek handelen.

Tom Van Grieken