De berichten uit Libië worden steeds onheilspellender en bloediger. De luchtmacht zou – zo wordt gezegd – Tripoli bombarderen om de volksopstand neer te slaan. Binnen het leger zou grote onenigheid bestaan over het erg gewelddadige optreden tegen de straatprotesten. Opposanten zouden een groot wapendepot van het leger geplunderd hebben. Islamitische fundamentalisten zouden Benghazi uitgeroepen hebben tot een ‘islamitisch kalifaat’. Kolonel Khaddafi zou op de vlucht geslagen zijn. De ‘zou’-berichten zijn vaak moeilijk te controleren. Maar of Khaddafi er nog in slaagt om het tij te keren en zijn vel te redden, wordt stilaan erg twijfelachtig.
In België is intussen deining ontstaan over de steun die het Khaddafi-regime kreeg uit Brussel. We kunnen ons voorstellen dat Steven Vanackere (CD&V) zich al beter moet gevoeld hebben, nu hij met lede ogen moet zien hoe het land dat hij mee in de ‘mensenrechtenraad’ van de VN loodste, machinegeweren en bommenwerpers inzet tegen de oppositie.
Zware imagoschade ook voor de Waalse socialisten, die hun hand niet omdraaiden voor de levering van FN-wapens aan een gekke kolonel. Luc Van der Kelen merkt op dat de partij(en) van Moebarak (Egypte) en Ben Ali (Tunesië) tot voor kort “doodgewoon lid waren van de Socialistische Internationale, waarvan Elio Di Rupo één van de ondervoorzitters is.” Volgens Van der Kelen laten de socialisten geen kans onbenut om anderen lessen te geven in politieke moraliteit, terwijl ze vrolijk zaten te verbroederen met Arabische dictators. “Al die vrienden socialisten wilden enkel wijken in het bloed van hun onderdanen.”
Nee, de socialisten hebben blijkbaar niets geleerd uit de val van Tito, Ceausescu, Pol Pot en andere rode potentaten. Intussen willen hardnekkige geruchten dat Khaddafi – die zichzelf omschrijft als ‘islamitisch socialist’ – zou gevlucht zijn naar Venezuela. Naar zijn goede vriend en trouwe bondgenoot Hugo Chàvez, ook een socialist en idool van de Westerse linkerzijde en de media. Tot ook hij van zijn voetstuk tuimelt…
