Men moet dezer dagen weinig argumenten bovenhalen om een opiniestuk te verkrijgen. In de krant De Standaard pleiten vandaag zeven jongerenvoorzitters voor de installatie van een unitaire federale kieskring.
Het verroeste idee bestaat al lang en ontsproot destijds uit de vertroebelde geest van Guy Verhofstadt die op die manier de Belgische federatie nieuw leven wou inblazen. Dit alles onder het mom van meer democratie en meer legitimiteit. Dezelfde non-argumenten worden vandaag bovengehaald door de jongerenvoorzitters van CD&V, SP.a, Open VLD, Groen, cdH en Ecolo.
Wie de afgelopen 50 jaar de BHV-kwestie ook maar een beetje heeft gevolgd, weet welke kwalijke gevolgen dergelijke kieskringen hebben. De invoering ervan zou betekenen dat BHV zou worden uitgesmeerd over het hele land, zodat de tronies van Maingain en Di Rupo niet alleen in Halle-Vilvoorde, maar voortaan ook in Hasselt en Knokke tegen de muren zouden hangen. Dat naast de jongerenafdelingen van Open VLD en SP.a ook CD&V de unitaire kieskring bepleit, baart zorgen. De partij die in 2010 nog op de rem ging staan, gedraagt zich hoe langer hoe meer als een partij van reactionaire unitaristen, die heimwee hebben naar het oude geblokkeerde België. Dat zij hiermee meestappen in de logica van het Franstalige electoraal imperialisme en herfederalisering getuigt van een merkwaardig Stockholmsyndroom, waarbij zij de beste woordvoerders zijn van de meest absurde Franstalige eisen.
