Op 2 november was het precies 10 jaar geleden dat de Nederlandse columnist, filmmaker, programmamaker, presentator en bovenal vrijdenker Theo van Gogh werd vermoord.
Koelbloedig werd Theo van Gogh door moslim Mohammed Bouyeri doodgeschoten. Wanneer Van Gogh op de grond lag, sneed Bouyeri met een groot mes Van Goghs keel over. Vervolgens stak de 26-jarige Bouyeri het mes diep in Van Goghs borst, tot aan zijn ruggengraat. Tot slot stak de jihadist met een klein fileermes een brief met een doodsbedreiging gericht aan de Nederlandse politica en islamcritica Ayaan Hirsi Ali op het lichaam van Van Gogh. Het strekt tot aanbeveling deze brief, die werd geschreven in naam van Allah, te lezen. Bouyeri is daarin immers zeer openhartig over zijn door en door islamitische beweegredenen. Zijn brief legt de ongemakkelijke waarheid bloot dat Bouyeri heeft gehandeld als een goede, vrome moslim, naar het voorbeeld van profeet Mohammed, die volgens de islamitische leer de perfecte mens is.
Beveiliging Theo van Gogh faalde, maar niemand zei ooit ‘sorry’
Tien jaar na de feiten zijn er nog altijd vele vragen. In zijn blog vraagt de uit Iran afkomstige Nederlandse rechtsgeleerde en islamcriticus Afshin Ellian zich af “waarom, ondanks alle aanwijzingen, de bewaking van Theo van Gogh overgelaten werd aan de lokale politie“. Ook Pim Fortuyn, zo stelt Ellian, kon twee jaar eerder (op 6 mei 2002) door Volkert van der Graaf worden vermoord omdat “het stelsel van bewaken en beveiligen aan alle kanten rammelde”. Ellian: “Waarom nam de NCTB [Nationaal Coördinator Terrorismebestrijding, nu NCTV] onder leiding van oud-minister van Justitie Piet Hein Donner (CDA) niet de verantwoordelijkheid voor het coördineren van de veiligheid van Van Gogh? We moeten onszelf niet langer voor de gek houden en moeten de waarheid onder durven ogen te zien: Van Gogh kon worden vermoord omdat hij niet werd beveiligd. Beschikte hij over bewakers en vooral inlichtingenmatige ondersteuning bij de beveiliging, dan zou eventueel op 2 november de dood van Mohammed Bouyeri kunnen worden herdacht.”
Ellian, die vanwege zijn islamkritiek zelf ook bewaking nodig heeft, waarschuwt: “Helaas is tien jaar na de moord op Van Gogh het systeem van bewaken en beveiligen verwaterd. Meer kan ik en wil ik hierover niet zeggen.” Hij concludeert: “Op 2 november werd een aanslag gepleegd op meer dan een persoon. De politieke islam pleegde op 2 november 2004 een aanslag op onze rechtsstaat, op onze vrijheid. (…) Voor de fouten rond de moord op Van Gogh waren de betrokken politici zelfs niet bereid om een eenvoudig ‘sorry’ uit te spreken.”
‘Mohammed vermoordt Theo nog elke dag’
“Tien jaar later zijn er geen nieuwe Van Goghs in ons land, terwijl er elke dag nieuwe Bouyeri’s opstaan.” Dat concludeert journalist Bart Schut. Hij stelt dat het wel lijkt alsof de Nederlandse media collectief hebben besloten het motief voor de moord op Van Gogh te negeren. Dat Bouyeri’s motief niets meer was dan de toepassing van de islamitische leer, is een ongemakkelijke waarheid die men nog steeds niet onder ogen wil zien. Schut: “Progressief Nederland, knetterstoned door een overdosis Marokkaanse muntthee, besloot dat de moord op Theo van Gogh niet het begin, maar het einde van de radicale islam in ons land was. (…) Wetenschappers als Ruud Koopmans, die met schokkende cijfers over islamitisch fundamentalisme kwamen, werden simpelweg genegeerd of de definities werden aangepast. (…) Dus stond er geen nieuwe Theo van Gogh op – uit angst, uit politieke correctheid of uit gebrek aan intellectueel vernuft.”
“Nieuwe Mohammed Bouyeri’s”
Schut stelt vast dat er wél vele nieuwe Mohammed Bouyeri’s opstonden: “Tien jaar na de moord in de Linnaeusstraat is het Nederjihadisme veel groter, gemotiveerder en beter georganiseerd. Waar in de progressieve Nederlandse media en politiek hard werd en wordt gewerkt om de correctheid van pre-9/11 weer in ere te herstellen, kozen de fundamentalisten juist de aanval. Zij bouwden hun salafistische moskeeën, richtten hun islamistische partijen op en perfectioneerden hun internetsites en semiclandestiene netwerken, met als gevolg dat nu duizenden Europese jihadi’s naar het Midden-Oosten zijn afreizen en miljoenen meer met hen sympathiseren.”
Bart Schut concludeert: “Terwijl Nederland tien jaar lang heeft genegeerd, gepapt en nat gehouden, hebben de islamisten enorme sprongen voorwaarts gemaakt. Nog nooit zijn er zoveel moslimextremisten zo geweldsbereid geweest als vandaag. De erfenis van Bouyeri heeft met ruime cijfers gewonnen van die van Van Gogh en elke dag dat wij blijven wegkijken, ontkennen en bagatelliseren, vermoordt Mohammed Theo opnieuw. Als de afgelopen tien jaar ons iets hebben geleerd, is het dat het islamitisch fundamentalisme niet uitwoekert, niet vanzelf verdwijnt en nog lang zijn zenit niet heeft bereikt. En laten we eerlijk zijn, zolang wij bang en stil blijven, zolang er geen nieuwe Theo’s opstaan om de oude en nieuwe Mohammeds het hoofd te bieden, verdienen wij ook niet beter.”
Daar kunnen wij niets aan toevoegen, behalve misschien dat dit evenzeer geldt voor ons land en de rest van Europa.
