De aangekondigde nationale staking van maandag aanstaande kan maar op weinig sympathie rekenen, zeker in Vlaanderen. Volgens een peiling zou amper 11 procent van de werknemers van plan zijn om aan de actie deel te nemen. Stakingsbereidheid is er dus amper, maar intussen dreigt het land wel lam gelegd te worden. En dat zorgt voor veel wrevel, frustratie en verontwaardiging. Bij studenten die niet op hun examen geraken en bij werknemers die niet op het werk geraken en dus verplicht worden om een dag verlof op te nemen.
Recht op werken
We willen niet raken aan het fundamentele stakingsrecht, maar er bestaat natuurlijk ook zoiets als het recht op werken. En de meeste Vlamingen denken er ook zo over. 61 procent van de deelnemers aan de peiling wil het stakingsrecht aanpassen of inperken. Veel mensen pleiten voor een minimale dienstverlening in ziekenhuizen, bij de politie en het openbaar vervoer. 73 procent wil een verbod op wegblokkades. 68 procent vindt dat er een verbod moet komen op wilde stakingen en het blokkeren van bedrijven. De vakbondsbazen zijn dus dringend toe aan bezinning. Overigens vindt 56 procent dat de vakbonden nodig zijn en nuttig werk (kunnen) leveren. Dat sluit perfect aan bij wat het Vlaams Belang daarover denkt en zegt.
Solidariteit of egoïsme?
Nogmaals: we begrijpen dat veel mensen zich zorgen maken over hun pensioen. Maar, zoals we hier gisteren al schreven, lijken de politieke vakbonden nog altijd de ernst van de economische situatie niet in te zien. Ingrijpende maatregelen en besparingen zijn echt wel nodig. Wilde stakingen, wegblokkades of het gijzelen van ondernemers zijn niet meteen van aard om investeerders aan te trekken, maar ze kunnen grote bedrijven nog eerder de vlucht doen nemen naar het buitenland, waar vaker een bedrijfsvriendelijk klimaat heerst en de loonkosten veel lager zijn. We vrezen een beetje dat de oerconservatieve vakbonden de trein hebben gemist en achter de feiten aanhollen. Door zich krampachtig vast te houden aan wat zij gemakshalve ‘verworven rechten’ noemen, – zonder zich af te vragen of die vandaag nog realistisch, houdbaar en betaalbaar zijn – dreigen ze straks alles te verliezen. Of de rekening door te schuiven naar de volgende generaties. Dat is geen solidariteit, maar blind egoïsme.
