In haar opiniebijdrage in De Standaard (03.04.2009) kwam redactrice Mia Doornaert eind vorige week terug op het Turkse verzet tegen de benoeming van de Deense premier Rasmussen tot secretaris-generaal van de NAVO. Deze zaak, waarop we straks nog terugkomen, had niets te maken met de capaciteiten van Rasmussen, maar alles met zijn weigering om zich te verontschuldigen voor de in een Deense krant verschenen cartoons die destijds zo’n hysterie teweegbrachten in de moslimwereld. “De Deense premier zei toen, terecht, dat in een democratisch land een regering niets te zeggen heeft aan haar pers. Hij kon geen verontschuldigingen aanbieden voor iets wat geheel buiten zijn verantwoordelijkheid viel. De Turkse premier Erdogan, leider van een moslimpartij, ziet het blijkbaar anders, ook al leidt hij een land dat zich seculier noemt”, merkt Doornaert gevat op. En ze voegt er meteen aan toe: “Het zou zeer bedenkelijk zijn als Rasmussen zou sneuvelen omdat hij een waarde heeft verdedigd, de vrije meningsuiting, die een hoeksteen vormt van de democratie.”
Het kan dan ook merkwaardig lijken, zo gaat de redactrice buitenland van De Standaard verder, dat de liberale ex-premier Verhofstadt met luid getoeter de toetreding van dat Turkije tot de Europese Unie verdedigt. De EU laat zich immers, nog meer dan de NAVO, voorstaan op haar democratisch gehalte en bovendien zou men denken dat “een strijdende antiklerikaal op de bres zou staan om de vrijheid van spot en satire ten aanzien van religies te verdedigen.”
Die schijnbare tegenspraak, zo merkt Doornaert vlijmscherp op, wordt echter begrijpelijk als men naar het Europees discours van Verhofstadt kijkt: “Als een soort ideologische rode Khmer, die tabula rasa wil maken met het verleden, kan de heer Verhofstadt zich, naar eigen zeggen, niets voorstellen bij ‘identiteit’. (…) Op het onbeschreven blad van de ‘Verenigde Staten van Europa moeten we allemaal multiculturele burgers worden.” Men kan Doornaert, die Belgisch barones is en zichzelf eerder een overtuigd Belgisch federalist noemde, moeilijk ‘beschuldigen’ van overdreven sympathie voor het Vlaams-nationalisme, maar dit belet niet dat ze nagels met koppen slaat waar ze stelt dat er wel degelijk zoiets als ‘identiteit’ bestaat: “Men moet toch wel opzettelijk stekeblind zijn om te ontkennen dat er een duidelijk verschil bestaat tussen bijvoorbeeld Zweden en Italië, Engeland en Spanje. En wie buiten Europa reist, in een heel andere cultuur zoals de Chinese of islamitische, merkt toch ook wel dat er wel degelijk een Europese identiteit bestaat.”
Verhofstadt merkt het dus niet… Maar er is meer. Verhofstadt ontkent immers niet alleen het bestaan van een (Europese) identiteit, maar valt ze tegelijk aan ook aan door met alle geweld de EU-toetreding te willen van een moslimland als Turkije, “waar de rol van de islam met de dag toeneemt.” “Dat de publieke opinie tegen is, dat de prijs voor die toetreding enorm zou zijn, het heeft minder belang dan dat de Unie ophoudt een ‘christelijke club’ te zijn of te lijken”, concludeert Doornaert. Zoveel is duidelijk.
