Naar aanleiding van de twaalfde editie van de Te Gek!?-campagne ondervroeg Vlaams volksvertegenwoordiger Ortwin Depoortere Vlaams minister Jo Vandeurzen over het uitblijven van de wettelijke erkenning van psychotherapie.
Sinds 2004 is de Te Gek!?-campagne een begrip in Vlaanderen. Via allerlei creatieve kanalen – zoals muziek, theater en literatuur – wordt er op een vaak laagdrempelige manier geprobeerd om psychische problemen bespreekbaar te maken.
Er is nood aan een andere beeldvorming rond de geestelijke gezondheidszorg. Psychologische hulpverlening is voor de doorsnee Vlaming helaas nog al te vaak de ultieme remedie voor ‘gekken’ en ‘losers’. Al te vaak stellen mensen de broodnodige structurele hulp uit door het slikken van kalmeermiddelen en antidepressiva, mede uit angst om het etiket van ‘gek’ of ‘loser’ opgeplakt te krijgen.
De zorgen van psychotherapie moeten er op gericht zijn de structurele veranderingen van de patiënt in interactie met zijn naaste omgeving bespreekbaar te maken en het voorschrijven van dure en soms verslavende en gevaarlijke psychofarmaca in te perken. Op federaal niveau werd er meer dan 15 jaar gebakkeleid over deze erkenning.
Vlaams volksvertegenwoordiger Ortwin Depoortere stelde tijdens zijn bevlogen tussenkomst dat er ook wat betreft geestelijke gezondheidszorg de nodige aandacht moet uitgaan naar de uitbouw van de eerstelijnszorg. In dat kader is de erkenning van de psychotherapie een belangrijk element. Buiten het feit dat er overleg zou zijn tussen het kabinet van federaal minister De Block, wist Vlaams minister Vandeurzen niets concreets te vertellen over timing van de erkenning. Volgens het Vlaams Belang is het praktisch uitwerken hiervan nochtans noodzakelijk voor een optimale eerstelijnszorg en voor het geestelijk welzijn van alle Vlamingen.
In Vlaanderen en Wallonië heersen verschillende ‘medische culturen’. Zowel patiënten, artsen, instellingen en beleidsmakers houden er in Vlaanderen en in Wallonië een heel andere visie op na. Het is toch al te gek – pun intended – dat er nog steeds bepaalde zaken een federale bevoegdheid zijn waardoor Vlaanderen geen coherent beleid kan voeren? Daarom is het hoog tijd om de gezondheidszorg, financiering incluis, te splitsen en toe te vertrouwen aan de deelstaten. Om een doeltreffend beleid te kunnen voeren en hiervan ook de vruchten te kunnen plukken moeten het preventieve en het curatieve gezondheidsbeleid tot de verantwoordelijkheid van dezelfde overheid horen. Vermits gezondheidszorg een persoonsgebonden materie bij uitstek is, komt hiervoor enkel het Vlaamse niveau in aanmerking.
Het is daarom dringend tijd dat alle (rest)bevoegdheden naar Vlaanderen worden overgeheveld. Zo niet blijft het ‘kurieren am Symptom’.
