Volgens een zeer recent rapport (vandaag becommentarieerd in Gazet Van Antwerpen) van de Global Competitiveness Report 2005-2006 van het Zwitserse World Economic Forum wordt de concurrentiepositie van België op wereldschaal steeds slechter. Stond het land in 2000 nog op de 17de plaats, in 2004 was dit al de 25ste plaats en nu staat België op de 31ste plaats! De Tijd weet bovendien te melden dat geen enkel West-Europees land het zo slecht doet. In de oude Europese Unie (voor de uitbreiding dus) doen alleen Italië en Griekenland het nog slechter. Het WEF ging in zijn rapportering niet over één nacht ijs: niet alleen pakken macro-economische cijfers werden geanalyseerd, ook niet minder dan 15.000 bedrijfsleiders werden ondervraagd. België moet op de wereldranglijst zelfs Chili, de Verenigde Arabische Emiraten en Estland laten voorgaan. Kan men zich een scherper contrast voorstellen met de goednieuwsshow van Verhofstadt?
Uit deze sukkelweg geraakt ook Vlaanderen niet weg. Wallonië blijft Vlaanderen jaar na jaar een stuk welvaart en investeringsmogelijkheden ontnemen – de federale solidariteit, u weet wel – maar de federale sanctieregels bvb. voor niet werkwillige werklozen worden in Vlaanderen ook nog eens strenger toegepast dan in Wallonië. In de eerste 6 maanden van 2005 heeft de RVA 9.719 werklozen gestraft, omdat ze niet wilden ingaan op een werkaanbod. En ondanks het feit dat de werkloosheidsgraad in Vlaanderen iets meer dan de helft van de werkloosheidsgraad in Wallonië bedraagt (en er dus procentueel minder werklozen zijn in Vlaanderen), zijn in Vlaanderen 63 % van het aantal gestrafte werklozen te vinden, tegen slechts 24 % in Wallonië en 13 % in Brussel.
Vlamingen hebben géén probleem met een strengere controle. Zo verklaart Erwin Boonen, zaakvoerder van een Limburgse GB Contact: “Op twee maanden tijd heb ik zo al 15 sollicitanten over de vloer gehad. Na één dag zijn ze al weer weg en ze krijgen zelden controle van de RVA. Ik ben dat kotsbeu” (Gazet Van Antwerpen, 29 september 2005). Als het vervolgingsbeleid echter per gemeenschap anders is (en dus in Vlaanderen strenger verloopt) dan betaalt Vlaanderen 2 maal.
België zinkt weg, en Vlaanderen zinkt, ondanks zijn troeven (ligging, infrastructuur, de werkzaamheid van zijn bevolking, de technische en organisatorische competentie), mee naar beneden. De weg naar boven zal zwaar zijn, en daarom beschikt Vlaanderen best over alle financiële hefbomen om zijn leidende positie opnieuw in te nemen. Maar heeft de Vlaamse politieke elite de moed om deze – gerechtvaardigde! – eisen erdoor te krijgen?
