In de talloze 11 juli-toespraken van gisteren werd her en der gewezen op de bijzonder nefaste gevolgen van het communautaire akkoord. Zo verwees voorzitter van de Vlaamse Volksbeweging, Guido Moons naar de gelaten houding van de meerderheidspartijen in het Vlaams Parlement. Vooral het feit dat er geen belangenconflicten werden goedgekeurd stootte de VVB-voorzitter tegen de borst. Nochtans worden de belangen van Vlaanderen ernstig geschaad. En dit zowel financieel, economisch als institutioneel.
Schade voor Vlaanderen
Vóór de verkiezingen ging N-VA er nochtans prat op belangenconflicten te zullen indienen tegen de nefaste akkoorden voor Vlaanderen. Dit vloeide voort uit de zogenaamde Maddens-doctrine. De befaamde heilsleer van KUL-politicoloog Bart Maddens ging in de nasleep van het communautair akkoord meermaals over de politieke tongen. De theorie gaat er onder meer van uit dat Vlaanderen, naast een strategisch-afwachtende houding in de communautaire onderhandelingen, stelselmatig belangenconflicten inroept wanneer de federale overheid zijn bevoegdheidsterrein overschrijdt en de belangen van Vlaanderen schaadt.
Belangenconflicten
In de nasleep van het nefaste communautair akkoord beloofde N-VA-voorman Bart De Wever de doctrine ‘onverwijld’ toe te passen. Groot was dan ook onze verbazing toen diezelfde partij tegen de belangenconflicten stemde, ingediend door het Vlaams Belang. Hierin werden onder meer de schending van het territorialiteitsbeginsel, de schending van de omzendbrief-Peeters, de schending van de Octopusnota én de bijkomende faciliteiten voor de Franstaligen in de Rand aan de kaak gesteld.
Meerwaarde?
In een reactie stelde N-VA fractievoorzitter Kris Van Dyck ‘dat men dit niet kon goedkeuren gezien zijn partij nu deel uitmaakt van de Vlaamse meerderheid’. Wat opeens de vraag doet opwerpen welke meerwaarde deze partij eigenlijk nog betekent in diezelfde Vlaamse meerderheid.
