Het einde van België staat in de sterren geschreven, daar raken ook steeds meer Franstaligen van overtuigd. De uitlatingen van enkele PS-politici en de burgemeesters van Namen en Charleroi wijzen in die richting. En er was de uiterst geheime ontmoeting tussen PS-kopstukken en kopstukken van hun zusterpartij in Frankrijk. Het rendez-vous tussen Rudi Demotte, Laurette Onkelinx en Philippe Moureaux met Jean-Christophe Cambadélis en François Loncle – twee invloedrijke deputés van de Franse PS – in het Brusselse hoofdkwartier van de Parti Socialiste lekte uit, maar kreeg verbazend genoeg maar weinig weerklank in de pers. Het nieuws moet ook in het paleis van Laken ingeslagen zijn als een bom.
Paul-Henri Gendebien – boegbeeld van het zogenaamde ‘rattachisme’, een politieke stroming die pleit voor de aansluiting van Wallonië (en Brussel) bij Frankrijk – kan zijn pret niet op. Als België uit elkaar valt, droomt de PS van een Waals-Brusselse ministaat, met forse steun vanuit Parijs. “De PS die het rattachisme uitspuwt, zit in achterkamertjes met Franse PS’ers te smoezelen om een soort ‘Belgique assistée’ op te richten, een land dat in naam onafhankelijk is, maar in werkelijkheid een Frans protectoraat wordt. Nu de Vlamingen eruit trekken, zoeken ze een nieuwe broodheer om hun boetiek te draaien.” (De Morgen, 25.09.10)
De PS voelt niks voor aansluiting bij Frankrijk, “want dan moeten ze hun postjes en hun cliëntelisme opgeven”, zegt Gendebien. “Hoeveel ministers leveren de traditionele partijen aan de federale regering, de Franse Gemeenschap en het Waals Gewest? Een stuk of 35. Dat worden er heel wat minder als Wallonië en Brussel twee Franse ‘régions’ worden.”
Gendebien gelooft niet in een Copernicaanse omwenteling: “De communautaire onderhandelingen zullen niks oplossen, hooguit kunnen ze het stervensproces wat rekken. Het is wel ironisch: de fanatiekste belgicisten van weleer zijn nu diegenen die het hardst om confederalisme roepen, in de veronderstelling dat ze daarmee België zullen redden.” Misschien moeten de Vlaamse onderhandelaars daar maar eens goed over nadenken…
