Recent nog herinnerde Mark Grammens er in zijn Journaal aan dat de Waalse politieke elite weigert de structurele maatregelen te nemen die Wallonië uit het slop kunnen halen en alles zet op het permanente voortbestaan van de huidige toestand, waarbij Wallonië door Vlaanderen in leven wordt gehouden. In de mei-editie van het VVB-maandblad Doorbraak stelt vandaag ook Frans Crols, voormalig hoofdredacteur van het financieel-economische weekblad Trends, vast dat Wallonië het handje blijft openhouden om van het “vijandige, arrogante noorden” miljarden euro’s te ontvangen.
Crols wijst erop dat die transfers, door de economische denktank Vives recent nog geraamd op meer dan 11 miljard euro, voor het Belgische regime een absoluut taboe blijven: “Zoals nooit becijferd geraakt wat de immigratie kost (…), zo zal officieel België nooit berekend willen zien wat de transfers van noord naar zuid betekenen.” De politieke elite, zo gaat Crols verder, verbergt bewust onplezierige, schokkende cijfers achter moralistisch gedaas over solidariteit en gepreek over ooit zal de stroom omdraaien van zuid naar noord en dus nu mondje dicht en braaf zijn.”
De voormalige hoofdredacteur van Trends herinnert er verder aan dat de massale geldstroom van noord naar zuid niet heeft bijgedragen tot het economische herstel van Wallonië. Zo’n zes jaar geleden kwamen enkele vooraanstaande Waalse professoren overigens een zeldzame keer tot eenzelfde conclusie. In De Morgen (13.06.2005) stelde professor Capron toen letterlijk: “De transfers houden het land bij elkaar, maar ze moedigen geen antwoord aan op de economische problemen. De Waalse politici concentreren zich vooral op de zoektocht naar geldstromen in plaats van te mikken op ondernemingszin.” Zijn collega, professor Pestiaux, stelde op zijn beurt dat de Waalse politieke klasse beter een efficiënte tewerkstellingspolitiek zou voeren, die ook andere Europese economieën uit het slop haalde. Crols verwijst in zijn bijdrage in dit verband nog naar ‘The Economist’, die stelt dat de kern van een economische herleving bestaat uit beter onderwijs, betere attitudes en betere productiviteit. Van niets van dit alles is in Wallonië ook maar enigszins sprake: “Het onderwijs in Wallonië, en in Brussel, is barslecht. De socialistische vakbond FGTB blijft de DDR-economie aanbidden. Dat is het drama en de verantwoordelijkheid van de PS-FGTB-staat die Elio Di Rupo en Rudy Demotte leiden met medewerking van de Vlaming Rudy De Leeuw”, aldus nog Crols. We zegden het eerder reeds: wanneer Wallonië ooit enig perspectief wil krijgen op iets anders dan een nationale OCMW-status, zal het niet anders kunnen dan komaf maken met de PS-staat. Zolang Wallonië en de PS daarentegen synoniem blijven, zal er van een duurzaam herstel geen sprake zijn.
