Persberichten
woensdag, 10 jul 2019

Wij zijn bereid!

11 juli-boodschap van
het Vlaams Belang

Het woord ‘historisch’ wordt al te snel bovengehaald, maar
de verkiezingen van 26 mei 2019 zouden wel eens de geschiedenis kunnen ingaan
als het begin van de onafhankelijke Vlaamse Republiek. De motieven en nuances
mogen dan heel verschillend zijn, de Vlamingen hebben op verkiezingsdag een
gigantische Vlaams-nationale ‘motie van wantrouwen’ tegen de huidige failliete
en vastgelopen Belgische Staat goedgekeurd. Dat zegt Vlaams Belang-voorzitter
Tom Van Grieken in zijn 11 juli-boodschap.

Terwijl
in Griekenland de premier daags na de verkiezingen reeds zijn grondwettelijke
eed aflegde, is er in eigen land anderhalve maand na de stembusslag nog niet
het minste zicht op een nieuwe bestuursploeg, laat staan op een nieuw
bestuursakkoord. Nochtans was het verkiezingsresultaat zonneklaar. Vlaanderen
stemde rechts tot centrumrechts, Wallonië stemde links tot uiterst links.
Hiermee is Vlaanderen het totale spiegelbeeld geworden van zijn zuiderbuur.
Terwijl Wallonië de emanatie is van een vuurrood en groen electoraat, kleurt
Vlaanderen bovenal geel en zwart. De historische evolutie die zich nu reeds
decennia aan het voltrekken is, kwam op 26 mei tot een nieuw en ongezien
hoogtepunt. De politieke, culturele en maatschappelijke kloof tussen beide
landsdelen is een ravijn geworden met de proporties van de Grand Canyon.

Vlaams-nationale
familie leidende kracht

Terecht
wees de partijvoorzitter van de grootste partij van het land op
verkiezingsavond dan ook op de eclatante overwinning van het
Vlaams-nationalisme. Zowat twee miljoen kiezers brachten een Vlaams-nationale
stem uit. Nooit eerder in de politieke geschiedenis van dit land bekoorden
partijen die pleiten voor Vlaamse onafhankelijkheid zo veel harten en geesten.
Met 44 procent van de kiezers en 47 procent van de Vlaamse zetels is de
zwart-gele formatie dan ook afgetekend de grootste van Vlaanderen en bij
uitbreiding van het land. Hoewel de democratische logica dat dicteert, is het
vooralsnog geen evidentie dat de Vlaams-nationale handen in mekaar worden
geslagen. Naast de politieke schutskring blijft de Belgische formatie als een
zwaard van Damocles boven de Vlaamse democratie hangen. Het vergt dezer dagen
een flinke dosis speltheorie voor een doordachte zet op het Belgische
schaakbord.

Gordiaanse oplossing

Om
schaakmat te vermijden wordt langs Vlaamse kant het uitzicht op een zevende
staatshervorming als tovermiddel in het vooruitzicht gesteld. Dat dit land na
49 jaar ‘staatshervormen’ verworden is tot een institutioneel kluwen waar een
kat haar jongen niet meer in terugvindt, blijkt voor een aantal traditionele
politici geen valabele reden om hetzelfde onsmakelijke recept niet opnieuw
boven te halen. Een recept dat uitmondt in een land waar vliegtuigen zich
moeten aanpassen aan de anti-Vlaamse grillen van politici in het Hoofdstedelijk
Gewest. Waar de thuiszorg Vlaamse materie is en thuisverpleging federaal. Waar
het justitiebeleid Belgisch is, maar de enkelbanden regionaal. Kortom: een
onontwarbare knoop die noopt tot een Gordiaanse oplossing.   

Noch
de Belgische participatiestrategie, noch het opereren binnen de Belgische
legaliteit, noch het streven naar ‘confederalisme’ zijn immers strategieën die
leiden naar communautaire vooruitgang en al zeker niet naar Vlaamse
onafhankelijkheid, om de zeer eenvoudige reden dat binnen al deze strategieën
geen fundamentele veranderingen mogelijk zijn zonder instemming van de
Franstaligen, zowel op communautair als op niet-communautair vlak. De Belgische
grendels (grondwet, dubbele meerderheden, bijzondere meerderheden, alarmbellen,
belangenconflicten…) verhinderen elke fundamentele vooruitgang richting meer
Vlaamse zelfstandigheid. En een nieuw blik politieke chirurgen zal de terminale
patiënt niet meer genezen. Het eindeloos rekken van de levensduur van het
Belgische monster van Frankenstein, maakt niet alleen de patiënt zieker, maar
besmet ook zijn – steeds ruimere – omgeving.

Nieuwe grondstroom

De eeuwigdurende stap-voor-stapstrategie die de Vlamingen nu al sinds 1970 als een wortel wordt voorgehouden, faalt compleet. De evidente conclusie om ons uit het Belgische carcan te bevrijden, vindt bijval bij een steeds groter wordende groep Vlamingen. Meer zelfs: wat 40 jaar geleden als een marginale gedachtegang werd weggezet, is vandaag de Vlaamse grondstroom. Als Vlaams-nationale familie is het onze plicht gehoor te geven aan dat eeuwigdurend en steeds groter wordend verlangen naar vrijheid en ontvoogding. Het woord ‘historisch’ wordt al te snel bovengehaald, maar de verkiezingen van 26 mei 2019 zouden wel eens de geschiedenis kunnen ingaan als het historische begin van de onafhankelijke Vlaamse Republiek. De motieven en nuances mogen heel verschillend zijn, de Vlamingen hebben eigenlijk een gigantische Vlaams-nationale ‘motie van wantrouwen’ tegen de huidige failliete en vastgelopen Belgische Staat goedgekeurd. Laat 11 juli de dag zijn waarop we als Vlaams-nationale familie die hunker, die vurige wens voor een eigen staat, dat baas is over zijn eigen centen, grenzen en toekomst samen vervullen. Wij zijn bereid.

Tom Van Grieken
Voorzitter Vlaams Belang