Gisteren reageerde het Vlaams Belang al uitgebreid op het luik ‘Brussel en de Vlaamse Rand’ uit de nota-Vande Lanotte. Door de invoering van het inschrijvingsrecht voor de Franstaligen uit de zes faciliteitengemeenten en het voorstel van de ‘metropolitane gemeenschap’ wordt Halle-Vilvoorde uit Vlaanderen losgeweekt. Indien de voorstellen van de bemiddelaar worden goedgekeurd, wordt de rode loper uitgerold voor de totale verBrusseling van Halle-Vilvoorde. De ‘Werkgroep BHV’ – het Halle-Vilvoorde Komitee, de Vlaamse Volksbeweging en TAK – reageerde evenzeer vernietigend en noemt de nota “een bedreiging voor het Vlaams karakter van Vlaams-Brabant”. Volgens de werkgroep worden de toegevingen uit de ‘verduidelijkingsnota’ van Bart De Wever alleen maar verder uitgebreid.
Voor het overige staat de compromisnota mijlenver verwijderd van de beloofde “grote staatshervorming”. Inzake arbeidsmarktbeleid blijft de regelgeving op Belgisch niveau. Op het vlak van gezondheidszorg is het resultaat vrijwel nihil: de Vlaamse partijen eisten een overheveling ter waarde van 25 miljard euro, de nota-Vande Lanotte voorziet… 3 miljard. De bemiddelaar pocht met een eigen justitiebeleid voor Vlaanderen, maar het is wel de federale overheid die zal beslissen tot hoever de gewesten mogen gaan. Het parket en de benoeming van magistraten blijft een federale bevoegdheid.
Met dit ‘compromis’ zal Vlaanderen een zeer zware prijs betalen. Brussel krijgt een jaarlijks oplopend bedrag. Zo krijgt de hoofdstad in 2019 al 500 miljoen euro. Daarnaast krijgt Brussel ook nog eens geld via een “solidariteitsmechanisme” waarvoor Vlaanderen – wie had het anders verwacht? – opnieuw zwaar betaalt.
In 1999 keurde het Vlaams Parlement de fameuze ‘vijf resoluties’ goed, die golden als minimum minimorum voor een staatshervorming. De resoluties voorzagen onder meer in financiële en fiscale autonomie, een splitsing van de gezondheidszorg en een volledige overheveling van de personenbelasting. Die eisen werden later overgenomen in het regeerakkoord van de Vlaamse regering. Tussen de Vlaamse minimumeisen en het voorstel-Vande Lanotte gaapt een reuzengrote kloof. Wie deze compromisnota goedkeurt, redt België maar is meteen ook verantwoordelijk voor het feit dat Vlaanderen ook de komende jaren geen beleid zal kunnen voeren dat is afgestemd op onze eigen noden en behoeften.
Lees ook de persmededeling.
