De afgelopen dagen verklaarde de N-VA zich bereid om af te zien van enkele – wel bijzonder mager uitvallende – bevoegdheidsoverdrachten, in ruil voor de grondige staatshervorming op één beperkt terrein. In dat verband wordt voortdurend de volledige splitsing van het arbeidsmarktbeleid genoemd. Geen overbodige luxe, zoals vandaag ook nog door Peter Vanden Houte in De Standaard met zoveel woorden wordt bevestigd. “Zeker in het arbeidsmarktbeleid zie je dat de situatie in de regio’s verschillend is”, aldus de hoofdeconoom bij ING, die er meteen ook op wijst dat “we er met halve hervormingen niet gaan komen.” “Het heeft geen zin van alles een beetje half te hervormen, want dan verhoog je alleen de kosten en verlies je efficiëntie”, zo voegt hij er nog aan toe. Echt optimistisch lijkt Vanden Houte evenwel niet gestemd: “Als je ziet dat men nu al kleine toegevingen als grote stappen zag, geloof ik niet dat je op deelterreinen echt in de diepte kunt gaan.”
Dat bleek overigens ook uit de Franstalige reactie op het voorzichtige voorstel van de N-VA, die zoals altijd was samen te vatten in één woord: non. Erg verbazend was die Franstalige reactie overigens niet te noemen. Reeds jaren aan een stuk herhalen de Franstalige politici van de meest uiteenlopende strekkingen dat aan de unitaire sociale zekerheid en de geldstromen onder geen beding mag geraakt worden. Zonder de Vlaamse transfers hoeft België voor hen niet langer. “Als Vlaanderen de splitsing van de sociale zekerheid blijft eisen, dan is het farewell”, zoals PS-voorzitter Guy Spitaels bijna twintig jaar geleden reeds zegde.
Niet helemaal ten onrechte wordt vandaag langs Franstalige kant gewezen op het zogenaamde herenakkoord dat N-VA-voorzitter De Wever aan het begin van de onderhandelingen met Di Rupo sloot en waarin eerstgenoemde beloofde dat niet zou geraakt worden aan de financieringswet én dat Brussel het gevraagde geld zou krijgen. Eigenlijk beloofde De Wever op dat moment dat de geldstroom naar het zuiden van het land nog verder zou toenemen in plaats van afnemen. Dat nuanceert meteen het beeld van De Wever als de man die het been blijft stijf houden, want eigenlijk heeft hij de zaak reeds van in den beginne grondig verknald door zich veel te toegeeflijk op te stellen.
Hoe men het ook draait of keert: vast staat dat de N-VA de voorbije maanden bereid is gebleken zich wel bijzonder toegeeflijk op te stellen om de Franstaligen ter wille te zijn. Veel lager kan de N-VA de lat moeilijk nog leggen. Zoals Phillippe Muyters, voormalig gedelegeerd bestuurder van Voka en tegenwoordig Vlaams minister voor de N-VA, meer dan drie jaar geleden in een interview in Knack stelde, is de splitsing van de arbeidsmarkt echt wel het minimale. We hebben geen enkele reden om aan te nemen dat daarin vandaag verandering is gekomen. Als de N-VA de lat vandaag nog lager wil leggen, zal ze een tunnel moeten graven om eronderdoor te kunnen.
