Naar aanleiding van grote evenementen, zoals de momenteel aan gang zijnde Olympische Winterspelen, verhoogt China steeds de druk op dissidente stemmen, zowel intern als vanuit het buitenland. “Onze sporters hebben het universeel recht op vrije meningsuiting, ook in China”, zegt Kamerlid Annick Ponthier. “Maar ze worden afgedreigd met uitsluiting van de Spelen of erger, als ze een kritische mening uiten.”
Het monddood maken van kritische stemmen door China is een steeds terugkerend fenomeen en gebeurde ook in 2008, maar volgens China-expert Stijn Declerck is de ijzeren vuist van Peking nog nooit zo stevig geweest. De afgelopen weken werden namelijk verschillende prominente mensenrechtenactivisten, -advocaten en schrijvers gearresteerd omwille van ‘staatsondermijning’. “China probeert meer dan ooit alle kritiek op de immense mensenrechtenschendingen op hun grondgebied in de kiem te smoren”, aldus Ponthier, “omdat het hun internationaal imago te midden van de Spelen erg zou ontsieren.”
“Deze staatsintimidatie van China tegen onze sporters en de andere deelnemers is onaanvaardbaar”
Ook de internationale sporters die deelnemen aan de Winterspelen ontsnappen niet aan de Chinese staatsinmenging. Op een persconferentie meldde adjunct-directeur van internationale relaties, Yang Shu, in niet mis te verstane termen dat alle kritiek op het regime en overtreding van Chinese regelgeving tot uitsluiting of ‘niet nader genoemde straffen’ zou leiden. “De universele vrijheid van meningsuiting wordt gefnuikt”, vervolgt Ponthier, “en onze regering moet hiertegen ingaan.”
Er klinkt ook felle kritiek vanuit maar liefst 243 mensenrechtenorganisaties tegen de Olympische Winterspelen in Peking. Zij kaarten de grootschalige vervolging aan van etnische en religieuze minderheden als de Falun Gong, de Tibetanen, de Oeigoeren en christenen. Het organiseren van de Spelen in China legitimeert volgens hen de Chinese wantoestanden. “In plaats van het excuus te bezigen dat het ‘ongebruikelijk’ zou zijn om ministers af te vaardigen naar de Spelen, zouden we voluit voor een diplomatieke boycot moeten gaan”, besluit Ponthier. “Dit doen ook de Verenigde Staten, het Verenigd Koninkrijk en Australië op dit moment. Maar zo’n krachtig signaal tegen de Chinese staatsterreur durven onze zoetwaterpolitici natuurlijk niet uitsturen.”
